Dag 95 Itero de la Vega
Door: Liana
Blijf op de hoogte en volg Liana
04 November 2009 | Spanje, El Burgo Ranero
De buitenlanders zitten al vroeg aan het ontbijt. De spanjaarden lopen maar 20 km en wij willen 30 doen.
De temperatuur is goed, maar na een uurtje steekt de wind op en moet de jas toch maar aan. Het is een beetje mistig. Men noemt het hier saai, maar het is heerlijk rustgevend om zo in je uppie te lopen. De boeren en de jagers zijn ook al weer op pad.
In Hontanas zijn ze bij de herberg zo attent om de deur open te laten, zodat je naar het toilet kunt. Er staan ook automaten, de inwendige mens kan verzorgd worden.
Het volgende stuk gaat over een pad, maar komt weer uit op de weg. Deze verleiding is te groot, hier ga ik voor het asfalt. Beetje tempo maken. Voorbij het vervallen klooster van de heilige Anton en dan in Castrojeriz duik ik de eerste de beste bar binnen voor lunch. Het is 12.00 uur en ik heb er al 20km op zitten. Even later komen ook Tell en een franse dame binnen. Pratend over het gesleep van proviand, weet ik nu ook dat mijn pasta en sardines, die ik in Logrono eindelijk uit mijn tas had gegooid, goed terecht zijn gekomen.
De belgen PKM komen er ook aan. Ze twijfelen of ze hier stoppen, maar als ik zeg wat ik besteed heb, gaan ze toch naar binnen. Jaja belgen en geld.
Als ik langs de herberg in het dorp loop zie ik een bekend figuur achter de computer zitten. Ik roep zijn naam en hij is het inderdaad. De australier die naar london is geweest voor nieuwe schoenen, maat 48, heeft nu een botje gebroken in zijn voet. De camino wil hem nog niet hebben. Sneu, maar het is niet anders.
In het plaatselijke winkeltje halen we nog wat boodschappen, maar moeten de jeugd voor laten gaan. Ik denk dat ze net uit de kerk komen en zakgeld hebben gekregen. Het wordt allemaal omgezet in snoep.
Dan volgt er nog een stevige klim, maar het uitzicht is de moeite waard.
Onderaan de steile afdaling staat een monument voor iemand die overleden is. De datum is 24.10.2009. Toch wel een beetje bizar.
Uiteindelijk komen we in het dorp, het wordt kouder en de lucht is dreigend. De andere 2 willen zelf koken. Daar heb ik geen zin in. Zij zitten boven en ik beneden. We zijn de enigste gasten. Er zijn 4 kamers, dus niemand hoeft vannacht het gesnurk en andere geluiden van anderen te verdragen.
De temperatuur is goed, maar na een uurtje steekt de wind op en moet de jas toch maar aan. Het is een beetje mistig. Men noemt het hier saai, maar het is heerlijk rustgevend om zo in je uppie te lopen. De boeren en de jagers zijn ook al weer op pad.
In Hontanas zijn ze bij de herberg zo attent om de deur open te laten, zodat je naar het toilet kunt. Er staan ook automaten, de inwendige mens kan verzorgd worden.
Het volgende stuk gaat over een pad, maar komt weer uit op de weg. Deze verleiding is te groot, hier ga ik voor het asfalt. Beetje tempo maken. Voorbij het vervallen klooster van de heilige Anton en dan in Castrojeriz duik ik de eerste de beste bar binnen voor lunch. Het is 12.00 uur en ik heb er al 20km op zitten. Even later komen ook Tell en een franse dame binnen. Pratend over het gesleep van proviand, weet ik nu ook dat mijn pasta en sardines, die ik in Logrono eindelijk uit mijn tas had gegooid, goed terecht zijn gekomen.
De belgen PKM komen er ook aan. Ze twijfelen of ze hier stoppen, maar als ik zeg wat ik besteed heb, gaan ze toch naar binnen. Jaja belgen en geld.
Als ik langs de herberg in het dorp loop zie ik een bekend figuur achter de computer zitten. Ik roep zijn naam en hij is het inderdaad. De australier die naar london is geweest voor nieuwe schoenen, maat 48, heeft nu een botje gebroken in zijn voet. De camino wil hem nog niet hebben. Sneu, maar het is niet anders.
In het plaatselijke winkeltje halen we nog wat boodschappen, maar moeten de jeugd voor laten gaan. Ik denk dat ze net uit de kerk komen en zakgeld hebben gekregen. Het wordt allemaal omgezet in snoep.
Dan volgt er nog een stevige klim, maar het uitzicht is de moeite waard.
Onderaan de steile afdaling staat een monument voor iemand die overleden is. De datum is 24.10.2009. Toch wel een beetje bizar.
Uiteindelijk komen we in het dorp, het wordt kouder en de lucht is dreigend. De andere 2 willen zelf koken. Daar heb ik geen zin in. Zij zitten boven en ik beneden. We zijn de enigste gasten. Er zijn 4 kamers, dus niemand hoeft vannacht het gesnurk en andere geluiden van anderen te verdragen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
