Dag 103 Ponferrada

Na een heerlijk uitgebreid ontbijt gaat het omhoog naar Cruz de ferro.
Ik laat een paar steentjes achter die ik onderweg opraap en ook mijn laatste toiletpapier. Mijn steen blijft nog even bij mij. Die gaat ergens anders heen.
Daarna kom ik langs de meest bijzondere herberg van de camino. Het is hier terug in de tijd. Geen luxe zoals water en elektriciteit. het toilet is een huisje aan de overkant van de weg. Verder is het dorp zo goed als verlaten.
Dan gaat het naar het hoogste punt van de camino 1532 meter en vervolgens begint de afdaling naar El Acebo. Het pad is niet geweldig en gaat met haarspeldbochten naar beneden. Het einddoel ligt al in de verte in de zon. Ik dacht dat het mistig was, maar ik liep met het hoofd in de wolken. De eeuwige sneeuw was ook dichtbij, aan de andere kant van de pas.
Tussen Riego de Ambros en Molinaseca gaat het door een beekdal. Veel natuursteen hier op het pad en gelukkig is mijn hoogtevrees ook wat afgenomen. Het kost veel tijd en het is behoorlijk zwaar.
In de verte zie ik mijn einddoel, maar moet nog 7km.
De herberg ligt aan het begin van de stad. Hier tref ik een australier die gisteren in het beekdal is uitgegleden en zijn hand bezeerd heeft. Het was slecht weer en hij moest wat. Hij hield zijn rugzak op, maar je moet erg uitkijken, want je bent zo uit balans. Nou ja en dames zijn nu natuurlijk meer behendig in het doen van hurkbehoeften.
Er is veel jeugd in de herberg en er wordt volop gekookt. De enkeling die nog inkopen moet doen heeft mazzel, want er is genoeg.