Appelscha 13.4.2013

WSV-WIK Voorjaarswandeling

Alweer verblijdt de WIK ons met een tocht in de buurt. Dat betekent fietsen-wandelen-fietsen, al steekt wandelmaatje eerst de neus buiten de deur in de hoop dat het een beetje regent. Helaas we gaan een mooie dag tegemoet, de auto blijft dus thuis.
Voordeel van op fiets gaan is ook dat je hem bij de deur kunt parkeren, want het is al een drukte van belang in en bij de Bosberg.
Snel inschrijven en dan snel weer naar buiten. Het lijkt binnen wel een sauna. Het zit heerlijk op het terras, maar we zijn gekomen om te wandelen.
We komen langs het Openluchttheater, dat weer gebruikt wordt. Langs Olmen Esch met het TBC museum, maar vandaag geen cultuur maar natuur.
We lopen langs de Kleine Kale Duinen om vervolgens de weg over te steken richting de echte Kale Duinen. Het is af en toe ploeteren, maar het is prachtig. Boven op de uitkijktoren is het nog mooier, maar er zijn maar enkelen die de 3 trappen trotseren. De overige wandelaars moeten het met de foto’s doen.
Door de droogte kunnen we gemakkelijk langs de Grenspoel komen en hoeven we niet over de sloot springen.
Dan komen we bij de eerste rust. Het is een drukte van belang, dus we besluiten om hier niet lang te blijven hangen. Voor we door kunnen wordt er nog een hoedenparade gehouden, wel jammer dat er niet zo veel keus is.
De 20km-lopers laten hier achter, maar wij gaan op weg naar d’Olde Lantschap.
Achter het Canadameer is niet veel meer te zien van de “woning” van kluizenaar Sikkema, die hier jaren met zijn paard gewoond heeft. Al die wandelaars, die zijn rust verstoorden, hij zou vast niet blij zijn geweest.
Over de weilanden en slingerend door de bossen, staat ons een heerlijk kop soep te wachten.
Het terras is nog behoorlijk vol, maar gelukkig zijn de meeste wandelaars al weer op pad.
Zorgvlied laten we links liggen en we gaan via het fietspad naar de Schaopedobbe. Vanwege het broedseizoen, moeten we het mooiste stuk hier missen.
Een zwart bouwland doet niet vermoeden dat het hier 70 jaar geleden minder vredig was.
Een monument is het enige wat overgebleven is. Het geeft een dubbel gevoel dat wij hier in volledige vrijheid langs kunnen wandelen.
Genietend van de bossen komen we weer bij het Canadameer. Ondanks waarschuwingen maakt 1 van de hondjes haar pootjes schoon in het water. Herinneringen over bezoeken aan het Canadameer worden uitgewisseld om vervolgens de snackbar te helpen in zijn bestaan.
Nadat iedereen zich heeft uitgeleefd in de speeltuin gaan we op weg voor de laatste 9km.
De pijlophalers “hijgen” ons al in de nek, maar ze jagen ons niet op en ze willen ook geen hulp.
We komen een ruiter tegen, waarvan het paard niet op iedereen gesteld is, wegwezen dus.
De mannen van het Rode Kruis willen zichtbaar zijn op de route, nou het is gelukt hoor.
In de Kale Duinen raakt de groep wat uiteen, geeft niet we wachten wel bij het eerstvolgende bankje. De picknicktafel zien wij over het hoofd, de rest niet, dus we lopen maar door, stijgend en dalend, naar het eindpunt De Bosberg, het hoogste punt in Fryslan.
We worden verwelkomd 20km-wandelaars, de jonge dame heeft dit voor de eerste keer gepresteerd. Goed gedaan.
Voordat de thuisreis wordt aanvaard wordt er nog een versnapering genuttigd en we kunnen dankzij de vrijwilligers van de WIK weer een mooie tocht bijschrijven in ons wandelboekje.