Assen 19.9.2015

Brinkstal Banjer Loop

Wat is Wattsapp toch leuk. Lig je s avonds al in bed, krijg je een berichtje dat er een collega wandelaar die mee wil op de tocht van morgen en op de morgen van de tocht zelf, een berichtje dat de wekker een andere tijd aangeeft dan je zelf hebt gepland. Nou ja dat geeft mij de tijd om de bakker met een bezoek te vereren, dan is dat ook maar weer gedaan.
Iets later dan gepland gaan we richting Assen. De meeste wandelaars zijn al weg, maar toch treffen we nog wat bekenden. Altijd gezellig.
Na een bakje gaan we op pad. We komen niet langs het Lancaster monument, maar wel langs een bekend, modderig pad. Voor de rest van de tocht geen blubber meer, af en toe enkele zandpaden maar het meeste is verhard. Je hoort ons niet klagen. Ook klagen we niet over het weer, de jassen zijn al gauw uit en komen de rest van de tocht ook niet meer aan. We komen door het bekende Ekehaar en daarna een stukje onbekende route. Zo zal het verder afwisselen; hier ben ik wel eens geweest en dit is nieuw voor mij.
Na 13 kilometer komen we bij de eerste rust. Hier treffen we bekende collega wandelaars, die net verder gaan en waar wij wel mee willen doorstappen, maar dit is de enige rust, dus die hebben we wel nodig.
Na de pauze volgt het noordoosten. Deurze, Anreep, het zijn bekende namen. Nijlande is nieuw. Hier zien we de mogelijkheid om even de benen te strekken. Het aanbod om op een privéterras plaats te nemen slaan we af. Misschien hadden we het toch moeten doen, maar dan hadden we een collega wandelaar gemist. We lopen een tijd samen op, totdat een sanitaire stop roet in het eten gooit. Het café is helaas dicht, dus dat wordt een natuurstop. Dan gaat het Assen weer in. We maken een praatje met sportvissers en de vader van 1 van hen blijkt op dit moment de Camino te lopen. Tja, dat neemt even tijd om er wat over te kletsen.
We lopen langs de mooie gekleurde flats en treffen dan een hele groep wandelaars met begeleiders. Zij lopen 5 kilometer en hebben de grootste schik. Of de mannen in hun kooien, waar we langs lopen, ook zo’n schik hebben, is maar de vraag. Ze keuren ons geen blik waardig.
Er zijn een paar pijlen verdwenen, maar met de routebeschrijving komen we toch terug in Lombok. Hier volgt nog een gezellige nazit met collega wandelaars en wat localo’s die wel een heel bijzonder taalgebruik hebben, we lachen er maar wat om en gaan tevreden over een mooie wandeltocht weer naar huis