Göttingen 4 en 5 juni 2016
Blijf op de hoogte en volg Liana
04 Juni 2016 | Duitsland, Göttingen
15e Brockenaufstieg
Enthousiast gemaakt door een paar Walkers, gaan we met een groepje richting de Harz.
Ik rij door Almelo om een Walker op te pikken en rond een uur of 3 arriveren we in Sankt Andreasberg. Daar zijn al 3 andere Walkers aanwezig.
Als we ons geïnstalleerd hebben doen we een rondje dorp. De hoogteverschillen zijn hier in sommige straten pittig. Wij gaan omhoog om een klokkentoren te bekijken en om een cache te zoeken, wat helaas niet lukt.
De dag sluiten we af bij de plaatselijke pizzeria.
De volgende dag besluiten de dames om naar Göttingen te gaan. De startkaarten moeten opgehaald worden en er moeten inkopen gedaan worden. Onderweg daarna toe, zie ik onze huisduitser buiten bij zijn werk staan. De rem erop en dan achteruit. Zijn collega's zullen wel verbaasd gekeken hebben dat daar zomaar 4 vrouwen uit de auto springen.
Daarna doen we onze zaken in Göttingen en gaan terug naar het pension, waar de wandelfamilie inmiddels ook gearriveerd is. De dag wordt wederom afgesloten bij de pizzeria.
De volgende dag gaat de wekker om iets voor half vier en om vier uur pikken we Jens en Vivian op. We parkeren de auto bij de finish en stappen met nog een paar Duitsers in de taxi die ons naar de startlocatie brengt. We zijn een van de eersten. Het is 5.15 uur en de start is pas een uur later. Jens maakt koffie voor degenen die een beker bij zich heeft. Helaas vandaag niet en de broodjes worden geserveerd bij de andere parkeerplaats. Tja, het is niet anders. Om 6.30 uur eindelijk van start, pas na een aantal speeches. Die Hollӓnder worden nog even apart genoemd. Het schijnt wel bijzonder te zijn dat er zo'n grote groep is.
De weg gaat door het bos geleidelijk omhoog. Ik ben blij dat ik toch maar de stokken meegenomen heb, want er is een modderig pad omhoog en ook omlaag. De rest van de route is redelijk vlak tot aan de eerste rust. Daar krijgen we drinken en fruit. Na een toiletbezoek gaat het direct verder. Weer de hoogte in en de koperen ploert begint ons als aardig te verwarmen. We lopen nu in een landbouwgebied, met af en toe een dorpje. Bij een sportveld krijgen we broodjes en drinken. Hier besluit Jens ermee te stoppen, zijn onderdanen verkrampen teveel. Wij gaan verder naar de volgende rust. Een beetje klimmen en dalen door bos en open gebied. Bij de derde rust besluit Carla te stoppen. De ondergrond is niet haar favoriet en het wordt steeds benauwder. Wij gaan na het goede genoten te hebben door. Het is nu bloedje heet, asfalt en landerijen, geen bescherming tegen de zon. Gelukkig worden we gauw het bos ingestuurd. Een mooie route, maar hier zegt mijn lichaam, het is genoeg geweest voor vandaag. Nog 10 km door de brandende zon gaat het hem niet meer worden. Ik stap in de bus bij Carla en we gaan naar de laatste rustpost. Hier moeten we wachten op de laatste wandelaar, die eventueel nog mee moet. Ach, het is geen straf om een tijdje op het terras te zitten. Wij kunnen zo de anderen begroeten. Als de laatste wandelaar, bij de post is vertrekt de bus. De laatste wandelaar stapt niet in, maar zal de tocht volbrengen. Wij worden bij de finish gedropt en al gauw kunnen we de anderen begroeten. Na een korte nazit worden de auto 's terug gebracht naar Sankt Andreasberg. Deze keer wordt de dag afgesloten bij een plaatselijk restaurant.
De 2de dag mogen we iets later opstaan. De start is in Bad Lauterberg en dat is maar 12 km rijden. Nu wordt er wel om 6 uur gestart en na een klein klimmetje lopen we over een mooi bospad het dorp uit. We gaan over het asfalt en later over puinweg langs het stuwmeer. Op de startkaarten staat dat het maar 5 km naar de eerste rust is, op de site stond een ander getal. Als we een tijdje lopen blijkt dat de site het juist heeft.
Carla en ik hadden al besloten om de eerste en laatste etappe te lopen. Ik loop het laatste stuk van de eerste etappe met een Duitser die erg veel spierpijn heeft en het ook voor gezien houdt. Bij de rust treffen we tot onze verbazing de anderen nog. Ze hebben daar behoorlijk lang in de rij moeten staan. Wij zijn zo aan de beurt. Vivian zet haar stok verkeerd tegen de brug en deze verdwijnt in de Oder, jammer die is ze kwijt. Jos en Vivian besluiten om zich bij ons aan te sluiten en de rest gaat door. Wij worden met busjes naar de laatste rust gebracht om de laatste etappe van 12,5 km te gaan lopen.
Na een bakje gaan we op pad. De pijlen zijn nog niet gestrooid (dat doen ze met houtsnippers) gelukkig weet Jos de weg.
Even later worden we ingehaald door de pijlers, zij hebben op de fiets ook een hele klus om boven te komen. Boven op een berg zien we aan de overkant het einddoel. We moeten dan nog wel een steile afdaling maken, maar dat is goed te doen. We worden al ingehaald door de eerste wandelaars, die hardlopend naar beneden gaan. Knap hoor met al die losse stenen.
We nemen een picknickbank in beslag en begroeten de voorbij komende wandelaars.
We lopen door een dood bos, de bomen zijn aangetast door een kever. Het is een apart gezicht, maar op sommige komt ook nieuw leven. Bij het 3-"landen" punt nemen we onze intrek in een schuilhut. Hier hangt ook een stempelkasje en de eerste Duitse stempel in het wandelboekje is een feit.
Nu gaat het echte werk beginnen, de Kolonnenweg. Een weg met betonnenplaten met gaten erin zo groot als klinkers. Oppassen dus waar je je voeten zet. Het eerst klimmetje gaat nog wel, maar de tweede is pittig. Af en toe is er een boom die wat schaduw geeft en daar kan dan even gerust worden. Eenmaal boven bij de spoorbaan is het uitzicht prachtig, daar doe je het voor. Na uitgebreid de stoomlocomotieven gefilmd te hebben, lopen we een stuk langs de spoorlijn, de uitzichten blijven prachtig. Om de bocht komt de Brocken in zicht. We moeten nog 150 meter stijgen over een afstand van ongeveer anderhalve kilometer. Bij de spoorwegovergang verminderen we onze voorraad in de tas en gaan daarna over een gladde asfaltweg naar boven. De stokken komen nog even prima van pas, maar echt zwaar is het niet meer. Het is mooi weer en gelukkig waait het, dat maakt het een aangename wandeltemperatuur. Boven nemen we onze beloning in ontvangst en is het wachten op de anderen. Om 3 uur moeten we naar de feestzaal waar er weer gespeecht wordt. Er vindt ook een prijsuitreiking plaats, er konden onderweg vragen beantwoord worden, en er is een wisselbokaal. Er wordt een lootje getrokken en ja hoor hij is für der Hollander, kein fussbal aber wol die meisterschaft. Groot applaus voor Jos. Hij moet volgend jaar terug om de beker weer in te leveren.
Tegen vieren zien we de, dolgelukkige, anderen aankomen. Ze hebben het gehaald en wat was het een klus. Echte toppers. We zitten nog gezellig na op het terras en moeten dan met de laatste trein naar beneden, anders wordt het weer lopen.
Na een klein uurtje en een vervelende conductrice zijn we beneden bij de bussen. Op het laatste moment meldt zich nog een wandelaar, die teveel aan Bacchus geofferd heeft, maar die bij het verlaten van de trein zijn neus op de straat heeft gedrukt. Carla biedt haar natte handdoek aan zodat hij het bloed van zijn gezicht en handen kan vegen, de buschauffeur is not amused.
Wij zijn na een uurtje bij de auto en gaan op weg naar de douche. De dag wordt wederom afgesloten bij het plaatselijk restaurant.
Na afloop nemen we afscheid van Vivian die vannacht weer naar Hamburg vertrekt. Wij gaan op 1 oor en kunnen uitslapen tot een uur of acht.
De volgende morgen worden de koffers in de auto gegooid en gaan we naar de bakker voor ontbijt. Daarna nemen we afscheid van Jens en van elkaar en gaat het terug naar Nederland.
Het was een leuk weekend en het was, zoals gebruikelijk, gezellig om met Walkers op pad te zijn.
Fotolink: http://myalbum.com/LianaZuidema
Enthousiast gemaakt door een paar Walkers, gaan we met een groepje richting de Harz.
Ik rij door Almelo om een Walker op te pikken en rond een uur of 3 arriveren we in Sankt Andreasberg. Daar zijn al 3 andere Walkers aanwezig.
Als we ons geïnstalleerd hebben doen we een rondje dorp. De hoogteverschillen zijn hier in sommige straten pittig. Wij gaan omhoog om een klokkentoren te bekijken en om een cache te zoeken, wat helaas niet lukt.
De dag sluiten we af bij de plaatselijke pizzeria.
De volgende dag besluiten de dames om naar Göttingen te gaan. De startkaarten moeten opgehaald worden en er moeten inkopen gedaan worden. Onderweg daarna toe, zie ik onze huisduitser buiten bij zijn werk staan. De rem erop en dan achteruit. Zijn collega's zullen wel verbaasd gekeken hebben dat daar zomaar 4 vrouwen uit de auto springen.
Daarna doen we onze zaken in Göttingen en gaan terug naar het pension, waar de wandelfamilie inmiddels ook gearriveerd is. De dag wordt wederom afgesloten bij de pizzeria.
De volgende dag gaat de wekker om iets voor half vier en om vier uur pikken we Jens en Vivian op. We parkeren de auto bij de finish en stappen met nog een paar Duitsers in de taxi die ons naar de startlocatie brengt. We zijn een van de eersten. Het is 5.15 uur en de start is pas een uur later. Jens maakt koffie voor degenen die een beker bij zich heeft. Helaas vandaag niet en de broodjes worden geserveerd bij de andere parkeerplaats. Tja, het is niet anders. Om 6.30 uur eindelijk van start, pas na een aantal speeches. Die Hollӓnder worden nog even apart genoemd. Het schijnt wel bijzonder te zijn dat er zo'n grote groep is.
De weg gaat door het bos geleidelijk omhoog. Ik ben blij dat ik toch maar de stokken meegenomen heb, want er is een modderig pad omhoog en ook omlaag. De rest van de route is redelijk vlak tot aan de eerste rust. Daar krijgen we drinken en fruit. Na een toiletbezoek gaat het direct verder. Weer de hoogte in en de koperen ploert begint ons als aardig te verwarmen. We lopen nu in een landbouwgebied, met af en toe een dorpje. Bij een sportveld krijgen we broodjes en drinken. Hier besluit Jens ermee te stoppen, zijn onderdanen verkrampen teveel. Wij gaan verder naar de volgende rust. Een beetje klimmen en dalen door bos en open gebied. Bij de derde rust besluit Carla te stoppen. De ondergrond is niet haar favoriet en het wordt steeds benauwder. Wij gaan na het goede genoten te hebben door. Het is nu bloedje heet, asfalt en landerijen, geen bescherming tegen de zon. Gelukkig worden we gauw het bos ingestuurd. Een mooie route, maar hier zegt mijn lichaam, het is genoeg geweest voor vandaag. Nog 10 km door de brandende zon gaat het hem niet meer worden. Ik stap in de bus bij Carla en we gaan naar de laatste rustpost. Hier moeten we wachten op de laatste wandelaar, die eventueel nog mee moet. Ach, het is geen straf om een tijdje op het terras te zitten. Wij kunnen zo de anderen begroeten. Als de laatste wandelaar, bij de post is vertrekt de bus. De laatste wandelaar stapt niet in, maar zal de tocht volbrengen. Wij worden bij de finish gedropt en al gauw kunnen we de anderen begroeten. Na een korte nazit worden de auto 's terug gebracht naar Sankt Andreasberg. Deze keer wordt de dag afgesloten bij een plaatselijk restaurant.
De 2de dag mogen we iets later opstaan. De start is in Bad Lauterberg en dat is maar 12 km rijden. Nu wordt er wel om 6 uur gestart en na een klein klimmetje lopen we over een mooi bospad het dorp uit. We gaan over het asfalt en later over puinweg langs het stuwmeer. Op de startkaarten staat dat het maar 5 km naar de eerste rust is, op de site stond een ander getal. Als we een tijdje lopen blijkt dat de site het juist heeft.
Carla en ik hadden al besloten om de eerste en laatste etappe te lopen. Ik loop het laatste stuk van de eerste etappe met een Duitser die erg veel spierpijn heeft en het ook voor gezien houdt. Bij de rust treffen we tot onze verbazing de anderen nog. Ze hebben daar behoorlijk lang in de rij moeten staan. Wij zijn zo aan de beurt. Vivian zet haar stok verkeerd tegen de brug en deze verdwijnt in de Oder, jammer die is ze kwijt. Jos en Vivian besluiten om zich bij ons aan te sluiten en de rest gaat door. Wij worden met busjes naar de laatste rust gebracht om de laatste etappe van 12,5 km te gaan lopen.
Na een bakje gaan we op pad. De pijlen zijn nog niet gestrooid (dat doen ze met houtsnippers) gelukkig weet Jos de weg.
Even later worden we ingehaald door de pijlers, zij hebben op de fiets ook een hele klus om boven te komen. Boven op een berg zien we aan de overkant het einddoel. We moeten dan nog wel een steile afdaling maken, maar dat is goed te doen. We worden al ingehaald door de eerste wandelaars, die hardlopend naar beneden gaan. Knap hoor met al die losse stenen.
We nemen een picknickbank in beslag en begroeten de voorbij komende wandelaars.
We lopen door een dood bos, de bomen zijn aangetast door een kever. Het is een apart gezicht, maar op sommige komt ook nieuw leven. Bij het 3-"landen" punt nemen we onze intrek in een schuilhut. Hier hangt ook een stempelkasje en de eerste Duitse stempel in het wandelboekje is een feit.
Nu gaat het echte werk beginnen, de Kolonnenweg. Een weg met betonnenplaten met gaten erin zo groot als klinkers. Oppassen dus waar je je voeten zet. Het eerst klimmetje gaat nog wel, maar de tweede is pittig. Af en toe is er een boom die wat schaduw geeft en daar kan dan even gerust worden. Eenmaal boven bij de spoorbaan is het uitzicht prachtig, daar doe je het voor. Na uitgebreid de stoomlocomotieven gefilmd te hebben, lopen we een stuk langs de spoorlijn, de uitzichten blijven prachtig. Om de bocht komt de Brocken in zicht. We moeten nog 150 meter stijgen over een afstand van ongeveer anderhalve kilometer. Bij de spoorwegovergang verminderen we onze voorraad in de tas en gaan daarna over een gladde asfaltweg naar boven. De stokken komen nog even prima van pas, maar echt zwaar is het niet meer. Het is mooi weer en gelukkig waait het, dat maakt het een aangename wandeltemperatuur. Boven nemen we onze beloning in ontvangst en is het wachten op de anderen. Om 3 uur moeten we naar de feestzaal waar er weer gespeecht wordt. Er vindt ook een prijsuitreiking plaats, er konden onderweg vragen beantwoord worden, en er is een wisselbokaal. Er wordt een lootje getrokken en ja hoor hij is für der Hollander, kein fussbal aber wol die meisterschaft. Groot applaus voor Jos. Hij moet volgend jaar terug om de beker weer in te leveren.
Tegen vieren zien we de, dolgelukkige, anderen aankomen. Ze hebben het gehaald en wat was het een klus. Echte toppers. We zitten nog gezellig na op het terras en moeten dan met de laatste trein naar beneden, anders wordt het weer lopen.
Na een klein uurtje en een vervelende conductrice zijn we beneden bij de bussen. Op het laatste moment meldt zich nog een wandelaar, die teveel aan Bacchus geofferd heeft, maar die bij het verlaten van de trein zijn neus op de straat heeft gedrukt. Carla biedt haar natte handdoek aan zodat hij het bloed van zijn gezicht en handen kan vegen, de buschauffeur is not amused.
Wij zijn na een uurtje bij de auto en gaan op weg naar de douche. De dag wordt wederom afgesloten bij het plaatselijk restaurant.
Na afloop nemen we afscheid van Vivian die vannacht weer naar Hamburg vertrekt. Wij gaan op 1 oor en kunnen uitslapen tot een uur of acht.
De volgende morgen worden de koffers in de auto gegooid en gaan we naar de bakker voor ontbijt. Daarna nemen we afscheid van Jens en van elkaar en gaat het terug naar Nederland.
Het was een leuk weekend en het was, zoals gebruikelijk, gezellig om met Walkers op pad te zijn.
Fotolink: http://myalbum.com/LianaZuidema
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
