Kennedymars Wouterswoude 24/25 augustus 2012

Ooit zouden we een poging wagen en als dat ging gebeuren, dan was dat in onze eigen Fryslan in de regio waar Desiree opgegroeid is. We zouden dan in ieder geval een hoop supporters hebben.
Wel nu, dit jaar moest het dan toch maar gebeuren.
Om 19.30 werden we opgehaald door ons persoonlijk taxibedrijf A&M (toppie).
Het is een gezellig weerzien in de Nije Warf met de vele bekenden uit de grote wandelfamilie.
Ook in de tent is het gezellig en om 22.00 uur, na het zingen van het kenndeymarslied mogen we op pad.
Aanvankelijk gaat het prima en met een tussenstop bij de toiletpost in Dokkum, zijn we ook zo weer terug in de tent.
Als je wat aan je voeten voelt dan is het al daar; een blaar. Ik prik en ik plak en we kunnen door naar de Valom.
Dan begint het gedonder. Landelijke weggetjes met als topper de Patromoniumweg. Een historische weg met kinderkopjes. Nou, van mij mag deze weg echt geschiedenis worden. Met zere voetjes wil je die kopjes allemaal wel de grond instampen. Deze weg zal, zoals later blijkt, Desiree de das om doen.
Het weer werkt ook niet mee. Het regent dus het glinstert allemaal, dat maakt het ook moeilijk op het juiste loopspoor op de weg te vinden.
Gelukkig is het van korte duur en mooi op schema komen we in Rinsumageest aan.
Nu gaat het echt het donker en de eenzaamheid in. Een fietspad en B-wegen, helaas niets te zien van het mooie weidse Fryske land.
Het donker heeft wel een voordeel als je onverwachts wat kwijt moet, je hoeft niet te zoeken om een verdekt plaatsje. Ik stuur de motorrijder dan ook direct weg met zijn lichten, nee er is niets aan de hand.
Maar dan slaat het noodlot toe. Desiree blijft al wat achter en bij inspectie blijkt dat ze een dikke zwemband om haar enkel heeft, foute boel.
We zijn net bij de man met de bezemquad, die al een patiënt heeft. Desiree besluit te stoppen, want de afstand is te groot om ongeschonden aan het eind te komen.
Ik overweeg om ook te stoppen, ik vind het lopen in de nacht helemaal niets aan en ik ben misselijk van de slaap. Ik laat me bepraten en ga door, misschien knapt het wel op. En dat doet het zodra het licht is, het plezier is terug en het lopen gaat een stuk gemakkelijker.
In de sporthal treffen we Peter en een slapende Mirjam. Mirjam zonder clownspak deze keer, maar ze zit wel onder de blaren; balen.
Bij de goddeloze Singel staat alweer wat voor ons klaar. Meintsje wil niet zitten, want ze heeft zere voeten en opstarten is dan lastig. Met nog 28km te gaan, geef ik haar de raad haar voeten te laten behandelen, ze is toch direct aan de beurt. Gelukkig neemt ze mijn raad aan en kunnen wij wat langer rusten. Meintsje bedankt.
De tweede helft, we kunnen genieten van de prachtige omgeving en we gaan als een speer over een mooi fietspad naar Veenwoudsterwal. Tijd voor een soepje en weer gezellig bijkletsen. Ik geef nog een nekmassage aan onze taxichauffeur als tegenprestatie voor het ophalen. Geen wonder dat hij klachten heeft, zijn rugzak weegt volgens mij wel meer dan 10kilo.
Daarna verlopen we ons nog een keer, gelukkig maar een klein stukje.
We weer langs De Valom en dan is het nog maar een stukje naar Zwaagwesteinde, waar we opgewacht worden door het shantykoor. Onze topfotograaf was zo onder de indruk, dat hij vergeet om zijn pasje te laten scannen. Hij krijgt onderweg een sms-je of hij de dames alleen gelaten heeft, in Westergeest dringt de betekenis daarvan pas door.
Na Zwaagwesteinde is het nog maar 20km en het is pas 11.30 uur, dat gaat helemaal goed komen. Het weer is prima en het heeft na 4.00 niet meer geregend. Hoezo voorspellingen van onweer en rukwinden. Helaas krijgen we toch nog een staartje mee. In de Triemen is het dorpshuis open en die behoed ons voor het ergste leed. Ook hier weer muziek en er zijn zelfs nog wandelaars die een dansje wagen. Ik ga lekker uitrusten op de brancard en laat mijn voetjes behandelen om de laatste 15km door te komen.
Dan eindelijk het bordje van 10km, na 3km een rust en na 5km nog een café.
Hier nemen we maar niets meer, ik heb A&M al genoeg “ trainen op rusten” gegeven, maar wat wil je ook van iemand uit een vermaard horecageslacht komt. Terrasjes overslaan kan dus absoluut niet.
Het einddoel is inzicht en dan komen de kilometerbordjes. Wat is een kilometer dan lang, zeg. Ik haal, na een opmerking dat er nog niet gezongen is, het lalala-boekje tevoorschijn en de laatste kilometers vliegen onder onze voeten vandaan.
Na ruim 18 en half uur staat Desiree ons met bloemen op te wachten. Een heel fijn gevoel, maar toch wat dubbel. Het is helaas niet anders.
Na een korte nazit is het tijd om naar huis te gaan en de verloren slaap in te halen.
Het was een bijzondere ervaring om 80km te lopen en ik had het niet willen missen.
Ik heb een hoop support gehad van mijn wandelmaatjes A&M en via de vele sms-jes uit den lande. Allemaal bedankt en tot een volgende tocht, met een “normaal” aantal kilometers.