Ruinen 8.12.2012

30e Winterkwartet TIGO

Met diepe dankbaarheid voor de zoutstrooiers en sneeuwschuivers rijden we met een vorsttemperatuur van -9 over super schone wegen naar Ruinen.
De mist hangt nog een beetje over de velden, maar de zon laat zich af en toe al zien. Ook hij heeft er zin in vandaag en als hij al die wandelaars ontdekt kruipt hij uit zijn schulp en zal ons de hele tocht “verwarmen”.
We zijn mooi op tijd, maar lang niet de eersten. Iedereen is natuurlijk op tijd van huis gegaan.
Opa Gort gaat vandaag met een “nieuwe” wandelkleindochter voor de 15km, wij nemen vader/zoon Gort mee voor de 25km.
We gaan eerst voor een lusje van 10km. We komen onderweg prachtige straatnamen tegen;
Achterma, Galgenkamp en Waterleuzen (niet geuzen) dat over gaat in Voor de Broeken. Wie zou dat allemaal bedacht hebben.
De route is tot nog toe redelijk goed te doen en er zijn weinig glibberpartijen.
We laten ons de koffie bij de pauze goed smaken, bewonderen de 25000km speld van Ton en gaan voor de volgende 12km. Het is prachtig op het Dwingelderveld; zon, sneeuw, ijs en vergezichten.
Bij de satelliet is het tijd voor een groepsfoto. Ik zie dat mijn telefoon op de grond is gevallen, maar eigenlijk kan hij niet uit mijn zak vallen, vreemd. Nadere inspectie volgt en het is dezelfde, maar dan niet van mij. Er zit geen ICE-nummer in, maar oma komt wel voorbij. Die neemt niet op en ook op het thuisnummer is niemand te bereiken. Logisch ook, zij zijn waarschijnlijk nog aan het wandelen. Later nog maar een keer proberen.
Verder gaat het langs het bos, de route komt mij bekend voor. En ja hoor, het wordt toch weer een lastig stukje. Vorig jaar hebben we hier in de brandende hitte gelopen. Over de natte hei, af en toe hippend van pol naar pol. Ik wilde toen nog een stuk afsnijden, maar heb me tot mijn spijt laten ompraten.
Vandaag zijn de grote moddersporen bevroren. Op de heide zijn nog plassen genoeg, maar ze zijn allemaal hard. Ik ben wel blij dat ik mijn stokken heb meegenomen. Hier zijn geen gladheidbestrijders.
In Theehuis de Anserdennen hebben ze altijd heerlijke snert. Zo één waar de lepel rechtop in blijft staan. De energie moet aangevuld worden en de economie gestimuleerd; dus wordt er snert gegeten. De hondjes mogen de bakjes leeg slikken en die vinden het ook heerlijk. Ondertussen krijgt een wandelaar uitleg over de werking van zijn eigen camera. Tja, je bent nooit te oud om te leren.
We mogen nog wat klimmen en dalen en als we het bos uitkomen, staat er een lieve dame met oliebollen. Er worden herinneringen opgehaald over vorig jaar. Desiree neemt er deze keer maar geen poedersuiker bij.
We mogen nog over een graspad, waar we niet veel van het uitzicht kunnen genieten. We moeten opletten waar we onze voeten zetten. Dan gaat er een telefoon over en blijkt die bij mij in de broekzak te zitten. Aha, de eigenaar, die moet vanavond nog een ritje van Slagharen naar Ruinen maken.
In Brinkzicht zitten eerste en derde generatie Gort ons al op te wachten.
Ook hier vullen we onze energie weer aan, maar wel vloeibaar en genieten na van deze prachtige tocht.