Nijmegen 98ste 4-Daagse 15/16/17/18 juli 2014

Zoals ook andere jaren vertrekken we op de zondag naar Nijmegen.
Jolanda komt met de bus, daarna halen we Desiree op en in Wolvega stapt Andrea in.
Voor Nijmegen staat al een file. Er is een nieuwe brug en die is filevrij. De keuze is gemakkelijk.
We moeten wel een beetje omrijden, maar dat maakt niet uit. Bij een drempel blijkt dat de auto toch behoorlijk zwaar beladen is, want het fietsenrek bonkt op de weg.
Nadat we de Jolanda en Andrea hebben afgezet, nemen wij onze intrek in de dansschool. Heel toevallig komt Hans eraan, die verlegen zit om stroom. Als tegenprestatie is hij zo lief om mee te helpen de spullen naar boven te dragen. Wat een timing.
Ik breng de auto weg en als ik het fietsenrek er afhaal blijkt dat de nummerplaat weg is. Het is wel duidelijk waar dat gebeurd is, dus dat wordt een paar kilometer terugfietsen. Gelukkig ligt hij er nog.
Daarna is het tijd om het polsbandje op te halen. Bekenden te begroeten en ons daarna in het feestgedruis te storten.
De volgende morgen melden zich ook de andere slapers. Wij zijn dan al op de wedren geweest.
Het is Blauwe Maandag en dat houdt in dat de leden van het 4-daagse forum en Walkers4walkers elkaar treffen. Ze komen uit alle hoeken van het land en zelfs uit Duitsland. Het is leuk elkaar weer eens in het echt te zien.
Daarna wordt er nog geshopt, gegeten, startkaart geruild en dan is het tijd om naar bed te gaan. Het echte werk gaat beginnen.
De dag van Elst
Het is een heerlijke wandeltemperatuur, het mag van mij zo de hele week wel blijven. Helaas zit dat er niet in, maar regen ook niet. In Bemmel snij ik een stukje van de route af om koffie te drinken en in Elst wip ik over het hek om daar hetzelfde te doen. Broerlief is niet thuis, dus ik heb tijd over om wat langer van de Oase te genieten. De nieuwe vlag van AGS steekt er duidelijk bovenuit en nu kan ik hem in het echt bewonderen. Leuke foto staat erop.
Desiree is hier ook naar toe gelopen om haar handjes te laten wapperen.
We zien Elly en roepen haar met zijn allen binnen. Cella en Louis gaan ook aan de soep en van Cella krijg ik een eigen gehaakte broche in de 4-daagse kleuren.
Ik ga verder met Elly en bij de KNBLO treffen we een paar Trochrinners. Ze wachten niet op ons, maar we halen ze later wel in.
Elly wil even zitten en Dr. Pain is in zicht. Hij neemt haar en Peter behoorlijk te “pakken”. Het levert een paar mooie foto’s op.
In Oosterhout tijd voor een laatste rust en dan gaat het de dijk op. Altijd een mooi stuk op de route en de grote bruggen zijn prachtig.
Bij het zwerversbusje gooi ik een reep naar binnen. Heeft hij toch wat te eten. Bij Sabine halen we een snoepje en van de zwerver, die bij de patatkraam staat pikken we wat stukjes patat.
Ik tref Leo en Ineke en we lopen een stukje met elkaar op. Ik raak Elly in de drukte kwijt en spot Gunther(82) die zich laat vereeuwigen met 3 jonge schonen.
Mijn rij bij het afmelden is erg kort (1 wachtende voor u) en haal maar snel een pilsje voor de wachtende in de lange rij G.
Dan volgt het gebruikelijk ritueel. Douchen, eten de boel voor de andere dag klaar zetten, kaart ruilen, naar de massage en slapen. Wat kan een mens het toch druk hebben, maar goed dat ik de ipad heb thuis gelaten.
De dag van Wijchen
Een late start, maar verhoudingsgewijs ben ik eerder weg dan met een vroege start.
Het is altijd een heel stuk voor je Nijmegen uit bent. Ik tref Henny en we zullen samen de tocht volbrengen. We pauzeren op de lege bankjes van Morres meubelen (niet gezien) maar mogen blijven zitten. Dan door het bos naar Alverna en dat is het mooiste stuk van de route vandaag.
In Wijchen gaan we naar het wijkcentrum. Het is hier altijd redelijk rustig (nog wel) en de soep is heerlijk.
Aan een tafel verderop zit de Wandelfamilie. Ze worden geïnterviewd voor de televisie. Ze zijn zo druk bezig dat ze niet zien dat ik een paar foto’s maak. ’s Avonds krijg ik uitgebreid verslag bij de kaartruil, maar ik zeg niets. Ze zien het wel op de foto’s.
Dan de lus om Wijchen, warm en saai. In Wijchen zelf is het feest. We schuifelen met de menigte mee. Dan, na het spoor, is het tijd om de Oase te betreden. We worden verwend en zo kunnen we de laatste 18 kilometers goed overbruggen. In Beuningen treffen we Ton en die sluit zich bij ons aan.
Onder het nieuwe viaduct treffen we meer Noorderlingen en we worden uitbundig verwelkomd in het Waterkwartier.
We mogen nog niet volledig over de Waalkade. Ondanks de kasseien vind ik de straatjes leuker.
Later hoor ik dat rond deze tijd Elly onderuit is gegaan. Jammer dat we haar niet gezien hebben.
We spreken af om, na het afmelden, een versnapering te nemen. We spreken af bij de centrale administratie. Helaas gaat dit niet helemaal goed en missen we Ton. Na een kwartiertje wachten komt Hans ons ophalen. We treffen weer andere bekenden. Ook leuk.
Daarna hetzelfde ritueel en een heerlijke massage. De 2 Noorderlingen die ik hier toevallig tref doen dit al jaren. Een mooi besluit van de dag.
De dag van Groesbeek
De mooiste dag van de 4-daagse. Het treft, ik heb een vroege start. Vorig jaar was ik net te laat voor de ceremonie op de Canadese begraafplaats, maar nu moet het lukken. Ik heb mazzel en kan bij een paar Zweedse soldaten aansluiten. Op de dijk lopen we als ganzen achter elkaar aan en zijn er dan ook zo over. In Mook nemen zij een pauze en dat doe ik dan ook maar. De rij voor het toilet doet aan stoelendans. Zo kan je koffiedrinken, uitrusten en wachten tegelijk. Perfect.
Ik zie Tina voorbij stuiven en Henny haalt mij ook in. Helaas haakt zij af, omdat ik stevig (voor mijn doen) wil doorlopen. Over de Sint Jansberg en door Breedeweg ga ik friessprekend . Ik sta mijn handdoekje af aan een kale Fries en neem even later afscheid. Zijn wandelmaatjes blijven achter.
In Groesbeek tref ik Tina en Angelique en samen zetten we de sokken erin bergopwaarts. Pff, dat is zweten, maar we zijn op tijd.
We vlijen ons onder de bomen in het gras. David is ook van de partij en met zijn vieren maken we de ceremonie mee. Je hoort de volksliederen, de toespraken en op de achtergrond de muziek op de Zevenheuvelenweg. Er staan 3 militairen bewegingloos in de brandende zon op het monument.
Respect voor deze heren, die dat met deze temperatuur volhouden
Ik probeer snel mijn warme voeten, die uit de schoenen willen knallen, te vergeten. Wat is tenslotte een uur staan op heel een mensenleven.
We gaan naar het graf van de grootvader van David. Het Canadese vlaggetje wat erbij stond is gestolen. David legt zijn poppy bij het graf. Nu maar hopen dat ze daar wel van afblijven.
Ik ben “blij” dat ik dit heb mogen meemaken. Zeer indrukwekkend.
Tina en ik willen eigenlijk ook een poppy, maar alles is al ingepakt. Tina krijgt een exemplaar van een omstander. Ik heb al een poppy op mijn telefoonhoesje.
Rustig in gedachten lopend komen we aan bij de Oase. Hier worden we weer hartelijk ontvangen door vele bekenden. Van David krijg ik alsnog een poppy, wat aardig.
Elly is hier ook en heeft het niet zo naar haar zin. Geen wonder de arm en knieën in het verband en stijf van de pijnstillers. Peter en ik nemen haar op sleeptouw en krijgen haar weer aan het lachen.
Er sluiten een paar Trochrinners aan en een hele snelle dame uit de wandelwereld.
Onderweg treffen we de “Flalrustpost” het bier is zo goed als op. Johan Vellinga deelt zijn blikje met Albert en mij. Alweer een aardig gebaar, zou dat door dat handdoekje komen. Je geeft wat en krijgt het dubbel en dwars terug.
De dag kan niet meer stuk. Zeker niet na een heerlijke maaltijd van Carla.
De dag van Cuijk
Bij de start zie ik op de borden staan dat er iets gebeurd is. Ik kan het gelukkig niet goed lezen.
Ik heb mezelf beloofd een week offline te zijn, dus pas bij het plashuis hoor ik iets over de ramp van een KLM vliegtuig en ik hoor Maleisië. Verder weinig details. Dochterlief en vriend zijn gelukkig met een andere maatschappij via Istanbul gevlogen. Dat stelt een moederhart gerust.
Maar de omvang van de ramp wordt in de loop van de dag steeds meer duidelijk. Verschrikkelijk, wat een verdriet.
De organisatie heeft besloten dat het een versoberde intocht wordt. Misschien een beetje sneu voor de mensen die de eerste keer binnenkomen, maar door de “stilte” kun je onderling meer communiceren.
Door de vervroegde start zijn de snelle jongens van de 30km al weer onder ons. Bij de Shellpomp spot is de eerste.
Het is vandaag bloedje heet en een beetje winderig.
Met extra rusten en een paar keer de schoenen uit gaat het prima. De commandotroepen en de watersportvereniging heb ik met een bezoek vereerd en als laatste natuurlijk de enige echte Oase van AutoGaatSneller.
Jammer, dit moeten we weer een jaar missen. Maar we gaan pas weg als het Groot Genneps Genootschap Ter Bevordering Van De Gecombineerde Zang-, Drank- en Wandelkunsten is uitgezongen.
Met Fien en Sylvia toffel ik de laatste 8,5 km. We zitten nog een keer en zeggen Dr.Pain en Sabine gedag. Bij het Radboud nemen we plaats tussen de patiënten en leveren we onze gladiolen in.
Dan wordt het toch echt tijd om door te lopen. Nog 3km en het is al 5 uur. Bij de tribune nog een onderonsje met de familie van de forummoderator en dan is het toch echt gebeurd.
Nummer 7 is binnen.
De wedren is zoals gebruikelijk een chaos en zitten is onmogelijk. Maar niet getreurd, we weten een leuk kroegje op de weg naar het logeeradres en daar proosten we op onze prestatie.
We nemen afscheid, voorlopig spreken we elkaar alleen maar virtueel.
Na het douchen, nemen we ook afscheid van een deel van onze huisgenoten.
De avond wordt besloten met een bezoek aan een Turks restaurant.
Zaterdag terug in de werkelijkheid.