Bornem 8 augustus 2014

45e Dodentocht

Omdat er deze maand weinig te wandelen is kijk ik eens wat verder om me heen. De DOTO staat nog altijd op het lijstje en de KM van Hengelo lokt me ook wel. Het wordt de DOTO want dan zie ik onze dochter en schoonzoon ook, want dat wordt mijn logeeradres.
De voorspelling is niet zo goed, maar een paar uurtjes regen geeft niet.
Donderdagavond breng ik eerst een paar koelboxen naar de camping. Gezellige boel is het hier, maar goed dat ik hier niet slaap want dan wordt het met het wandelen helemaal niets. Dochterlief brengt mij vrijdag naar Bornem en de inschrijving en de bagage-afgifte gaat vlot. Ik duik nog maar een snackbar in om de koolhydraten aan te vullen. Ik blijf hier zitten want de straat zit, ligt en staat helemaal vol. De eerste stortbui komt dan ook niet over mij heen. Daarna is het droog, maar zweterig tot ongeveer 2.00 uur.
De start komt traag op gang en pas na de eerste wateruitgifte komt er wat ruimte. Totdat we in het bos komen waar de hele meute stilstaat. Het blijkt dat er niets aan de hand is, alleen wat plassen en blubber. Voor sommige wandelaars is dit misschien hun eerste ervaring met deze ondergrond. Sommigen durven hun voeten nauwelijks te verzetten. Uiteindelijk komen we er door, maar dit kost erg veel tijd. Door de massaliteit lijkt het wat op Nijmegen. Er wordt in de dorpen wel wat muziek gespeeld maar het is niet te vergelijken, hoeft ook niet natuurlijk.
Nadat het al een tijdje gemiezerd heeft, moet toch de cape maar aan. De rustplaatsen zijn allemaal buiten. We krijgen van alles, wel wat veel suikerhoudend spul, maar goed. Het betekend wel dat er weinig gerust wordt. Op 15 km in Bornem kort een café in gedoken. Op 30 km een plaspauze. Daar zou de Oase staan, die er wel is maar door de regen zie ik ze niet staan, balen. Bij een café rust ik onder een partytent. Ik ga niet naar binnen, foute beslissing, want op 40km bij de Duvel sporthal denk je binnen te kunnen zitten, helaas je waait hier het terrein af. Velen zitten en liggen buiten op de grond, als dat maar goed gaat. De kans op onderkoeling is hier groot. De bus met uitvallers gaat ook al op pad. Ik neem snel een kop soep en dan maar weer wegwezen. Een dorpskroeg biedt uitkomst en hier zit het wel lekker.
Lijkt het droog om 7.00 uur, een paar passen en de cape kan weer aan. De trui is over het natte shirt gegaan. Gelukkig kan ik op 51 km bij mijn tas. Ik zie een bekende pas en het klopt. Ik tref Annika en Lyda, die de halve DOTO doen. Toeval bestaat niet en dit is voor mij het sein om ook te stoppen. Ook al omdat mijn scheenbeen af en toe wat begint te prikken. We laten ons verwennen met een drankje en pannenkoeken met spek in de Oase. Wat een “daalders plakje” is dit toch. Het is weer erg gezellig, er wordt gezongen en we nemen dan ook de tijd.
We moeten nog een klein stukje en lopen dan voor de auto van de organisatie want anders missen we de bus volgens hen. We worden nog gescand en sluiten aan in het vak met opgevers. De eerste bus kunnen we niet in en de tweede laat lang op zich wachten. Als 3 moederkloeken hebben we een jongeman onder onze hoede genomen die amper meer kan lopen. Hij mag zijn tas niet dragen, gaat tussen 2 dames in naar de bus, moet zijn jas aan, krijgt een sjaal om en op laatst ook weer de regencape aan tegen de wind. Hij laat het allemaal maar over zich heenkomen.
Eindelijk daar is de bus, het is al half elf. We zijn blij dat we mee kunnen, maar we zijn nog veel blijer dat we eruit kunnen. Wat is het koud in de bus. Na elven zijn we eindelijk in Bornem, waar het prachtig weer is. Tja, het is niet anders. Mijn taxichauffeuse is al onderweg. Thuis een biertje, onder de douche de vochtlucht(stank) verdrijven en een middagdutje doen.
Ik overweeg nog om terug naar Bornem te gaan om de overige wandelaars binnen te halen, maar hou het op een fietstochtje naar zuslief om een wijntje te drinken.
De volgende morgen ga ik terug naar de camping om de koelboxen op te halen, waar ik nog FLALers tref. De walkers zitten gezellig te ontbijten, maar als de lucht betrekt moeten ook zij hun zaken inpakken.
Ondanks dat de “missie 100km” niet geslaagd is, is het toch een geslaagd weekend geweest. Volgend jaar een herkansing, is het niet als wandelaar, dan maar als pannenkoekenbakkerassistent.