Wolvega 20.10.2012

Het nieuwe winterseizoen bij de Flal is weer begonnen. Niet dat het winter is, het is zelfs geen herfst.
Als ik 's morgens naar de garage loop regent het nog licht. Maar als ik vertrek, vertrekt ook het buitje naar elders.
Het blijft bewolkt en de regen dreigt, maar de jas hoeft niet aan het is zelfs warm te noemen.
Bij het hotel in Wolvega overspoelt een golf van auto's het parkeerterrein en de carpoolplaats. Bijna 500 wandelaars zijn er vandaag.
We zijn bij de laatste vertrekkers, want de koffie is goed op temperatuur. We komen langs een strandje, het water zal wel op een goede temperatuur zijn, maar het zwempak ligt thuis. Dan dient het eerste natuurpad zich aan en gaan we terug naar Wolvega. Daarna gaan we door een bos, waar je de paarden kunt ruiken, dan is er weer een stukje asfalt en komt de eerste pauze in zicht. Het lijkt druk, maar dat is het allerminst. Een plaatsje is zo gevonden en de koffieschenkers weten van wanten. Een pauze overslaan kan natuurlijk niet, de economie moet wel gestimuleerd worden.
We mogen nog een klein stukje asfalt en dan komen we in een prachtig gebied. Ik had op facebook al gelezen dat sommige stukken niet met de fiets te bepijlen waren. Dit moest het zijn. Graspaden, bruggetjes (met antislip) en natuurlijk de onvermijdelijke modder. Waar iemand nog voor op de knieën ging. Ach, een slippertje is snel gemaakt en de camera was niet paraat (helaas) .
Een wandelaar was minder gelukkig en bezeerde zijn been, want niet zo "handig" is als je bloedverdunners gebruikt. Hij wil doorlopen, maar is uiteindelijk toch zo verstandig om het deze keer bij een korte wandeling te houden. Ik hoor later dat hij in het gezelschap van 2 hechtingen naar huis gereden is.
Wij mogen door naar de 2de rust en we zetten de gang er even in, al moet ik zeggen dat een 14-jarige bijhouden toch wat moeite kost, maar ik laat me niet kennen. Op het terras is nog genoeg plaats en de soep smaakt prima. Nog 7 km te gaan. Eerst over een fietspad we zien een stukje van de A32, maar hier is een prachtig stukje natuur aangelegd. Op de brug over de Lende zien we de huizen vlak bij ons einddoel. We gaan echter nog een slag om een meertje, met alweer een prachtige natuur(blubber)pad. Het is soms uitzoeken hoe je het beste langs de plassen komt. De stoere wandelaarster, die rechtdoor gaat, schrikt toch wel als ze wegzakt en het water bijna haar hoge schoenen binnendringt. En we hadden het er nog over gehad, dat je de diepte van de plassen moeilijk kunt schatten.
En dan zijn we al weer aan het eind van deze mooie tocht.
We hebben genoten, het was een echte Flal belevenis.