Nijmegen 16-17-18-19 juli 2013
Blijf op de hoogte en volg Liana
19 Juli 2013 | Nederland, Nijmegen
4 Dagen lang; bloed, zweet en blaren
De 97e Nijmeegse 4-Daagse zal wel niet de geschiedenis ingaan als de warmste, maar het was toch wel bloedjeheet en dat “vreet” energie. Dat je dan na een week 2 kilo zwaarder bent, tja waar zou dat dan van komen.
Zondag arriveren we, om na het uitpakken direct op de fiets te stappen om de bestelde paling van de camping te halen. Met een vloeibare versnapering zwemmen ze gewillig naar binnen. Heerlijk.
We ontmoeten wat virtuele vrienden in het echt en kletsen wat bij.
Maandag treffen we op het terras een bekende Makkumer wandelaar. Hij voelt zich gevleid door zoveel vrouwelijke aandacht. Er komt zelfs 1 dame van een ander terras “vliegen” om zich bij ons aan te sluiten. We hebben daar een “daalders plakje”. De uitgever van de 4-daagse thrillers sluit zich ook aan en er volgt een geanimeerd gesprek.
We gaan nog even de stad door om daarna deel te nemen aan de Blauwe Maandag. Het duurt even voor de forumvrienden gevonden zijn, er staan namelijk geen tafels meer bij de starthokjes. (minpuntje)
Wat volgt is een hele gezellige middag met vele bekenden.
Dinsdag mogen we dan echt los.
Desiree heeft een vroege start en ik mag een uurtje langer liggen.
Ik krijg bij de start van een Rijnmonder een T-shirt van CP Hersenverlamming, die gaat in Bemmel aan.
Ik tref “Beppe” en voordat ik het weet ben ik in Bemmel voor een bakje, Beppe loopt helaas door, maar nu kan ik na de koffie een kaarsje opsteken in de kerk. Het heeft helaas niet geholpen. Vervolgens gaat het verder met een fries wandelechtpaar en we schuiven in Elst voor de tunnel aan voor de koffie. Ik denk dat mijn broer niet thuis is, maar na de tunnel is het alweer tijd voor een pauze. Verderop in de straat wordt er bijgekletst met bekenden van het verpleeghuis en na Elst is het tijd voor soep bij de leukste rustpost van het parcours: Auto Gaat Sneller.
In Slijk-Ewijk worden we verwend met snoepjes en even verderop is het tijd om bij te kletsen in een bekende gele tent. Hier zit ik wat langer, want op de straat is het hutjemutje vol.
In Oosterhout adviseren we een meisje om vooral maar niet te eten, want dat kan in de bezemwagen wel. Hopelijk heeft ze het echte advies wel ter harte genomen en de 4-daagse uitgelopen.
Dan is het tijd voor de beruchte dijk. Ik vind het een pracht stuk van het parcours. Beneden bij de bosjes zie ik een bekend silhouet. Hij loopt naar het water en anderen denken dat hij het spoor bijster is, wat goed mogelijk zou kunnen zijn. Als ik zeg dat hij gaat zwemmen, zijn ze zeer verbaasd. Het is helaas te ver om te fotograferen.
Dan zit dag 1 er al weer op en die wordt afgesloten met een beloning.
De dag van Wijchen heeft na de grote weg een mooie route tot het dorp. Ik tref weer de Makkumer en bij de Wezenhof zien we een bekende zitten. Oei, dit komt vast niet goed, een uur eerder gestart en nu al in gehaald. Na een nature-stop loop ik met de helft van het Friese echtpaar door. Het schijnt dat je een knipkaart nodig hebt vandaag. Gelukkig is de caravan niet ver en bij de boerderij wordt het duo weer verenigd. Hij vermoedt dat hij dit nog vaak zal moeten aanhoren, ik ben bang dat hij gelijk krijgt. Hij wil wel met naam genoemd worden, maar dat zal ik hem maar niet aandoen.
Bij de boerderij is het leuk om te rusten dan tref je weer wat bekenden. In het bos zie ik een bekende zitten die in de lach schiet als ik langs loop, maar de hoop is nu wel verdwenen.
Even verderop zie ik wat bekende T-shirts en de rest van de dag brengen we gezamenlijk door.
Na een soepje zit de lus rond Wijchen er zo op en we lopen weer in de massa om vervolgens bij AGS ons te laten verwennen met pannenkoeken. Hoewel er één naar de “blarenpoli” moet en de rust op een andere manier doorbrengt.
Ondertussen krijgen we bericht dat er iemand een uur met een Amerikaanse militair in het gras gelegen heeft en nu met hem in de bezemwagen zit. Het schijnt wel een lekker ding te zijn, dus we willen uiteraard een foto en het klopt.
Wel balen dat het niet gelukt is maar soms wil een onderdaan niet meewerken en de gezondheid is belangrijker dan een stukje blik.
Na nog een rust en een opmerking dat ons tempo nog prima is gaan we de Waalkade op.
Hier hoor ik mijn naam en begroet een bekende. Ik zet gang om de wandelfamilie in te halen als er verderop op het terras 2 bekende wandelaars zitten. Ik weersta de verleiding om een versnapering te nemen, “er is immers nog tijd genoeg” en probeer voor de 2de maal om mijn wandelmaatjes in te halen. Als er dan halverwege de heuvel nog een bekend gezicht opdoemt om gedag te zeggen geef ik het maar op en ga alleen over de finish.
Het duurt even voordat ik de liftster gevonden heb. Ze is in goed gezelschap en we vergeten de tijd en komen niet op de afgesproken tijd bij het eten. Voortaan beter in de gaten houden.
Ik hou voor de eerste keer in mijn 6-jarige 4-daagse carrière mijn vroege startkaart zelf. Het schijnt nogal warm te worden, dus op dag 3 ’s morgens maar kilometers maken. Ik haak aan bij een groep zingende studenten weerbaarheid. Er is er 1 bij die het heel moeilijk heeft. Zijn kisten klemmen om zijn voeten en als hij dan ook nog een beschuit met aardbeien van een omstander misloopt, stop ik hem mijn banaan toe. Hij kan wel wat extra energie gebruiken na de 80km voorbereiding, tja het lijkt zo gemakkelijk.
Vlak voor Malden zit de wandelfamilie aan de koffie en ik schuif aan. Later zijn de Friese terraszitters ook van de partij.
2 leden van de wandelfamilie lopen op sandalen, de schoenen van de jongste worden op de tassen gebonden. Ze hebben het zwaar, de ene onder de blaren en de jongste die na een groeispurt met nieuwe wandelschoenen op pad moest. Na Mook zwaaien we, want mijn tempo ligt nu iets hoger. Na een stukje met een pieterpadloopster gekletst te hebben, neem ik mij voor om in Plasmolen een korte rust te nemen. Ik zie een paar bekende hoeden aan de kant van de weg zitten en vraag of ze een stoeltje over hebben. Pas als ik zit zie ik dat er een bekend (veter)spandoek ligt. Ik maak kennis met de ouders van Sunny en krijg een lekker kopje koffie. Mama Sunny heeft het nog niet druk, dus tijd voor een gezellig onderonsje is er wel.
Ik begin te beseffen dat ik misschien wel op tijd kan zijn voor de ceremonie op de Canadese begraafplaats. Helaas is er wat oponthoud in Groesbeek, maar hierdoor kan ik wel genieten van de Knblo-yoghurt.
12.00 uur sta ik onder aan de Zevenheuvelenweg. Helaas dat gaat dus niet lukken, dan maar op de pijnbank van Dr.Pain en mijn voeten en kuiten zijn als nieuw. Ik hoor dat er om 1 uur ook kransen worden gelegd, dus hup naar boven. Ook moet ik nog langs het Dagblad van het Noorden om een gelukstelegram op te halen.
De ceremonie is indrukwekkend, de Last Post bezorgd me kippenvel, maar als ik dan met een soldaat bij het graf van zijn overgrootvader sta, is het wel even slikken. Wat zijn ze allemaal jong gestorven, maar ook een gevoel van dankbaarheid. Dankzij hen kunnen wij hier vrij wandelen.
Dan is het tijd voor een broodje-AGS-knakworst. Het zit weer gezellig maar om half drie besluit ik toch maar verder te gaan.
Gedrieën lopen we Nijmegen in, speurend naar het zwembad. Bij de Joodse begraafplaats hoor ik mijn naam. Buren van ons vorige logeeradres loop je niet voorbij. Even later ook niet een biertje waar een toeschouwer schijnbaar mee in de maag zit. Nou, die verdwijnt in mijn maag. Zonder verder oponthoud arriveer ik om 4 uur op de wedren. We sms-en dat ze maar niet met het eten op ons moeten wachten en we zorgen dat we onze fietsen op tijd uit de stalling krijgen.
De laatste dag loop ik een tijdje met een Sneeks-forumlid. Als ik om een bakje ga, loopt ze door en we zien elkaar niet weer. De zon schijnt en het waait. Het is een prachtig uitzicht vanaf de dijk. Linden laat zich ook van de beste kant zien en het versgeperste appelsap is heerlijk. Een stoeltje in de schaduw mag van mijn gezelschap genieten en de moeder van de eigenaresse wil wel een praatje maken.
In Beers bij de commando’s smaakt de soep prima en dan is het tijd voor Cuijk. Gelukkig kan er doorgelopen worden en na de pontonbrug staat er weer een stoeltje zeer verleidelijk te wachten. Later hoor ik dat rond dezelfde tijd er een zwemmende wandelaar in de Maas ligt. Jammer dat ik dat gemist heb. De eerste telefonische felicitatie komt half 2 binnen, maar zo snel gaat het niet vandaag. Het helpt me wel over een dipje heen, want het is wat een saaie boel vandaag. Er is wel een hoop “lawaai” langs de kant, maar is heb het gevoel dat er aan aapjes kijken wordt gedaan. Ik loop een kilometer met het GGG op om samen voor de laatste keer dit jaar te genieten bij AGS.
Er stopt een groepje buitenlandse militairen. Ook zij worden voorzien van een biertje. Een jonge soldaat heeft een bordje “gestolen” waar Free Hugs opstaat. Hij wil dit aan zijn uniform bevestigen. Als ik aan mijn gastvrouw vraag wat hij er van zou vinden om Free Hugs te krijgen van wat ‘oudere” dames, schieten we uit onze stoelen en werpen we ons gevijven in 1 keer op de soldaat. Dit was natuurlijk niet zijn bedoeling en omdat er foto’s van het voorval gemaakt moeten worden laten we hem niet los. Het bordje zal wel achtergebleven zijn en (bijna) iedereen heeft genoten, wij natuurlijk het meest.
Rond 3 uur wordt het toch tijd om de laatste 8 km te overbruggen. Bij de McDonald’s wordt halt gehouden om een paar Rijnmonder forummers te begroeten. Ik weet nu wat de verrassing van de Rijnmondclan is; super gedaan.
Desiree is ook weer van de partij en loopt de laatste kilometers gezellig mee. De intocht blijft toch heel bijzonder.
Maar er is nog een verrassing en die zit op de tribune tegenover de eretribune. Hij is speciaal vanuit Zoetermeer gekomen om ons in te halen. Wij mogen uitblazen met een bellenblaas die wij van hem als beloning krijgen. Het maakt de dag helemaal goed en volgend jaar staat hij weer aan de andere kant van het hek.
Nog een paar stappen, een lange rij en het zilver met kroontje ligt in mijn handen.
Ineens komen er een paar mannen “aanstormen” met een wandelaar tussen hen in. Het is 5 voor 6. Het lijkt wel of ze hem tillen, want volgens mij kan hij geen voet meer verzetten.
Die voeten zal hij ook vandaag niet meer verzetten, want na de stoel wordt hij op de grond gelegd. We leggen hem stabiel en laten het Rode Kruis oproepen. Wat heeft die man het moeilijk gehad onderweg en hij laat dan ook zijn emoties de vrije loop. Gelukkig komen ze snel, want hij is ook nog hartpatiënt.
Zo kan ik weer in het feest. Dat doen we volop en rond 7 uur besluiten we om ons te douchen en te verkleden. We gaan Nijmegen onveilig maken. Het is nog redelijk rustig als we constant tingelend tussen de mensen door naar de Waalkade suizen. Met het panorama van de Waal genieten we met de Maas-Waalzwemmer van een heerlijke maaltijd. Terug is het zo druk, dat we lopend met onze fiets nog 1 heuvel moeten trotseren. We fietsen voor de laatste keer onze vaste route. Het zit er weer op.
We mogen zaterdagmorgen uitslapen tot 8 uur, er wordt gepakt en gepoetst en om 12 uur rijden we ons vertrouwde dorpje binnen. Terug in de echte wereld.
De 97e Nijmeegse 4-Daagse zal wel niet de geschiedenis ingaan als de warmste, maar het was toch wel bloedjeheet en dat “vreet” energie. Dat je dan na een week 2 kilo zwaarder bent, tja waar zou dat dan van komen.
Zondag arriveren we, om na het uitpakken direct op de fiets te stappen om de bestelde paling van de camping te halen. Met een vloeibare versnapering zwemmen ze gewillig naar binnen. Heerlijk.
We ontmoeten wat virtuele vrienden in het echt en kletsen wat bij.
Maandag treffen we op het terras een bekende Makkumer wandelaar. Hij voelt zich gevleid door zoveel vrouwelijke aandacht. Er komt zelfs 1 dame van een ander terras “vliegen” om zich bij ons aan te sluiten. We hebben daar een “daalders plakje”. De uitgever van de 4-daagse thrillers sluit zich ook aan en er volgt een geanimeerd gesprek.
We gaan nog even de stad door om daarna deel te nemen aan de Blauwe Maandag. Het duurt even voor de forumvrienden gevonden zijn, er staan namelijk geen tafels meer bij de starthokjes. (minpuntje)
Wat volgt is een hele gezellige middag met vele bekenden.
Dinsdag mogen we dan echt los.
Desiree heeft een vroege start en ik mag een uurtje langer liggen.
Ik krijg bij de start van een Rijnmonder een T-shirt van CP Hersenverlamming, die gaat in Bemmel aan.
Ik tref “Beppe” en voordat ik het weet ben ik in Bemmel voor een bakje, Beppe loopt helaas door, maar nu kan ik na de koffie een kaarsje opsteken in de kerk. Het heeft helaas niet geholpen. Vervolgens gaat het verder met een fries wandelechtpaar en we schuiven in Elst voor de tunnel aan voor de koffie. Ik denk dat mijn broer niet thuis is, maar na de tunnel is het alweer tijd voor een pauze. Verderop in de straat wordt er bijgekletst met bekenden van het verpleeghuis en na Elst is het tijd voor soep bij de leukste rustpost van het parcours: Auto Gaat Sneller.
In Slijk-Ewijk worden we verwend met snoepjes en even verderop is het tijd om bij te kletsen in een bekende gele tent. Hier zit ik wat langer, want op de straat is het hutjemutje vol.
In Oosterhout adviseren we een meisje om vooral maar niet te eten, want dat kan in de bezemwagen wel. Hopelijk heeft ze het echte advies wel ter harte genomen en de 4-daagse uitgelopen.
Dan is het tijd voor de beruchte dijk. Ik vind het een pracht stuk van het parcours. Beneden bij de bosjes zie ik een bekend silhouet. Hij loopt naar het water en anderen denken dat hij het spoor bijster is, wat goed mogelijk zou kunnen zijn. Als ik zeg dat hij gaat zwemmen, zijn ze zeer verbaasd. Het is helaas te ver om te fotograferen.
Dan zit dag 1 er al weer op en die wordt afgesloten met een beloning.
De dag van Wijchen heeft na de grote weg een mooie route tot het dorp. Ik tref weer de Makkumer en bij de Wezenhof zien we een bekende zitten. Oei, dit komt vast niet goed, een uur eerder gestart en nu al in gehaald. Na een nature-stop loop ik met de helft van het Friese echtpaar door. Het schijnt dat je een knipkaart nodig hebt vandaag. Gelukkig is de caravan niet ver en bij de boerderij wordt het duo weer verenigd. Hij vermoedt dat hij dit nog vaak zal moeten aanhoren, ik ben bang dat hij gelijk krijgt. Hij wil wel met naam genoemd worden, maar dat zal ik hem maar niet aandoen.
Bij de boerderij is het leuk om te rusten dan tref je weer wat bekenden. In het bos zie ik een bekende zitten die in de lach schiet als ik langs loop, maar de hoop is nu wel verdwenen.
Even verderop zie ik wat bekende T-shirts en de rest van de dag brengen we gezamenlijk door.
Na een soepje zit de lus rond Wijchen er zo op en we lopen weer in de massa om vervolgens bij AGS ons te laten verwennen met pannenkoeken. Hoewel er één naar de “blarenpoli” moet en de rust op een andere manier doorbrengt.
Ondertussen krijgen we bericht dat er iemand een uur met een Amerikaanse militair in het gras gelegen heeft en nu met hem in de bezemwagen zit. Het schijnt wel een lekker ding te zijn, dus we willen uiteraard een foto en het klopt.
Wel balen dat het niet gelukt is maar soms wil een onderdaan niet meewerken en de gezondheid is belangrijker dan een stukje blik.
Na nog een rust en een opmerking dat ons tempo nog prima is gaan we de Waalkade op.
Hier hoor ik mijn naam en begroet een bekende. Ik zet gang om de wandelfamilie in te halen als er verderop op het terras 2 bekende wandelaars zitten. Ik weersta de verleiding om een versnapering te nemen, “er is immers nog tijd genoeg” en probeer voor de 2de maal om mijn wandelmaatjes in te halen. Als er dan halverwege de heuvel nog een bekend gezicht opdoemt om gedag te zeggen geef ik het maar op en ga alleen over de finish.
Het duurt even voordat ik de liftster gevonden heb. Ze is in goed gezelschap en we vergeten de tijd en komen niet op de afgesproken tijd bij het eten. Voortaan beter in de gaten houden.
Ik hou voor de eerste keer in mijn 6-jarige 4-daagse carrière mijn vroege startkaart zelf. Het schijnt nogal warm te worden, dus op dag 3 ’s morgens maar kilometers maken. Ik haak aan bij een groep zingende studenten weerbaarheid. Er is er 1 bij die het heel moeilijk heeft. Zijn kisten klemmen om zijn voeten en als hij dan ook nog een beschuit met aardbeien van een omstander misloopt, stop ik hem mijn banaan toe. Hij kan wel wat extra energie gebruiken na de 80km voorbereiding, tja het lijkt zo gemakkelijk.
Vlak voor Malden zit de wandelfamilie aan de koffie en ik schuif aan. Later zijn de Friese terraszitters ook van de partij.
2 leden van de wandelfamilie lopen op sandalen, de schoenen van de jongste worden op de tassen gebonden. Ze hebben het zwaar, de ene onder de blaren en de jongste die na een groeispurt met nieuwe wandelschoenen op pad moest. Na Mook zwaaien we, want mijn tempo ligt nu iets hoger. Na een stukje met een pieterpadloopster gekletst te hebben, neem ik mij voor om in Plasmolen een korte rust te nemen. Ik zie een paar bekende hoeden aan de kant van de weg zitten en vraag of ze een stoeltje over hebben. Pas als ik zit zie ik dat er een bekend (veter)spandoek ligt. Ik maak kennis met de ouders van Sunny en krijg een lekker kopje koffie. Mama Sunny heeft het nog niet druk, dus tijd voor een gezellig onderonsje is er wel.
Ik begin te beseffen dat ik misschien wel op tijd kan zijn voor de ceremonie op de Canadese begraafplaats. Helaas is er wat oponthoud in Groesbeek, maar hierdoor kan ik wel genieten van de Knblo-yoghurt.
12.00 uur sta ik onder aan de Zevenheuvelenweg. Helaas dat gaat dus niet lukken, dan maar op de pijnbank van Dr.Pain en mijn voeten en kuiten zijn als nieuw. Ik hoor dat er om 1 uur ook kransen worden gelegd, dus hup naar boven. Ook moet ik nog langs het Dagblad van het Noorden om een gelukstelegram op te halen.
De ceremonie is indrukwekkend, de Last Post bezorgd me kippenvel, maar als ik dan met een soldaat bij het graf van zijn overgrootvader sta, is het wel even slikken. Wat zijn ze allemaal jong gestorven, maar ook een gevoel van dankbaarheid. Dankzij hen kunnen wij hier vrij wandelen.
Dan is het tijd voor een broodje-AGS-knakworst. Het zit weer gezellig maar om half drie besluit ik toch maar verder te gaan.
Gedrieën lopen we Nijmegen in, speurend naar het zwembad. Bij de Joodse begraafplaats hoor ik mijn naam. Buren van ons vorige logeeradres loop je niet voorbij. Even later ook niet een biertje waar een toeschouwer schijnbaar mee in de maag zit. Nou, die verdwijnt in mijn maag. Zonder verder oponthoud arriveer ik om 4 uur op de wedren. We sms-en dat ze maar niet met het eten op ons moeten wachten en we zorgen dat we onze fietsen op tijd uit de stalling krijgen.
De laatste dag loop ik een tijdje met een Sneeks-forumlid. Als ik om een bakje ga, loopt ze door en we zien elkaar niet weer. De zon schijnt en het waait. Het is een prachtig uitzicht vanaf de dijk. Linden laat zich ook van de beste kant zien en het versgeperste appelsap is heerlijk. Een stoeltje in de schaduw mag van mijn gezelschap genieten en de moeder van de eigenaresse wil wel een praatje maken.
In Beers bij de commando’s smaakt de soep prima en dan is het tijd voor Cuijk. Gelukkig kan er doorgelopen worden en na de pontonbrug staat er weer een stoeltje zeer verleidelijk te wachten. Later hoor ik dat rond dezelfde tijd er een zwemmende wandelaar in de Maas ligt. Jammer dat ik dat gemist heb. De eerste telefonische felicitatie komt half 2 binnen, maar zo snel gaat het niet vandaag. Het helpt me wel over een dipje heen, want het is wat een saaie boel vandaag. Er is wel een hoop “lawaai” langs de kant, maar is heb het gevoel dat er aan aapjes kijken wordt gedaan. Ik loop een kilometer met het GGG op om samen voor de laatste keer dit jaar te genieten bij AGS.
Er stopt een groepje buitenlandse militairen. Ook zij worden voorzien van een biertje. Een jonge soldaat heeft een bordje “gestolen” waar Free Hugs opstaat. Hij wil dit aan zijn uniform bevestigen. Als ik aan mijn gastvrouw vraag wat hij er van zou vinden om Free Hugs te krijgen van wat ‘oudere” dames, schieten we uit onze stoelen en werpen we ons gevijven in 1 keer op de soldaat. Dit was natuurlijk niet zijn bedoeling en omdat er foto’s van het voorval gemaakt moeten worden laten we hem niet los. Het bordje zal wel achtergebleven zijn en (bijna) iedereen heeft genoten, wij natuurlijk het meest.
Rond 3 uur wordt het toch tijd om de laatste 8 km te overbruggen. Bij de McDonald’s wordt halt gehouden om een paar Rijnmonder forummers te begroeten. Ik weet nu wat de verrassing van de Rijnmondclan is; super gedaan.
Desiree is ook weer van de partij en loopt de laatste kilometers gezellig mee. De intocht blijft toch heel bijzonder.
Maar er is nog een verrassing en die zit op de tribune tegenover de eretribune. Hij is speciaal vanuit Zoetermeer gekomen om ons in te halen. Wij mogen uitblazen met een bellenblaas die wij van hem als beloning krijgen. Het maakt de dag helemaal goed en volgend jaar staat hij weer aan de andere kant van het hek.
Nog een paar stappen, een lange rij en het zilver met kroontje ligt in mijn handen.
Ineens komen er een paar mannen “aanstormen” met een wandelaar tussen hen in. Het is 5 voor 6. Het lijkt wel of ze hem tillen, want volgens mij kan hij geen voet meer verzetten.
Die voeten zal hij ook vandaag niet meer verzetten, want na de stoel wordt hij op de grond gelegd. We leggen hem stabiel en laten het Rode Kruis oproepen. Wat heeft die man het moeilijk gehad onderweg en hij laat dan ook zijn emoties de vrije loop. Gelukkig komen ze snel, want hij is ook nog hartpatiënt.
Zo kan ik weer in het feest. Dat doen we volop en rond 7 uur besluiten we om ons te douchen en te verkleden. We gaan Nijmegen onveilig maken. Het is nog redelijk rustig als we constant tingelend tussen de mensen door naar de Waalkade suizen. Met het panorama van de Waal genieten we met de Maas-Waalzwemmer van een heerlijke maaltijd. Terug is het zo druk, dat we lopend met onze fiets nog 1 heuvel moeten trotseren. We fietsen voor de laatste keer onze vaste route. Het zit er weer op.
We mogen zaterdagmorgen uitslapen tot 8 uur, er wordt gepakt en gepoetst en om 12 uur rijden we ons vertrouwde dorpje binnen. Terug in de echte wereld.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
