Drachten 22.2.2014

WSV-WIK “Het Goede Doel” Tocht.

Vorig jaar de eerste en dit jaar gelukkig een vervolg van de “ Het Goede Doel” tocht.
Niet eens zozeer om het geld dat er ingezameld wordt (is natuurlijk altijd welkom), maar wel om de aandacht die eraan gegeven wordt. Gezondheid is niet iets vanzelfsprekend.
Wij kunnen iedere week onze beentjes over de vaderlandse bodem voortbewegen, maar er zijn zat mensen die niet (meer) kunnen.
Vorig jaar kanker, dit jaar SLE. Beide ziektes heb ik in mijn nabije omgeving meegemaakt. De herinnering maakt dat dit verslag in gedeelten op papier komt.
Ieder huisje heeft zijn kruisje, het krijgt een plaatsje, maar soms komt er ook iets moois voor terug. Het leert je dat je moet genieten van het nu.
Dat geldt ook voor vandaag. Ik lees op de site dat de tocht zuidelijk van de A7 gaat en daar is mooie natuur. Ook lees ik dat de 20 en 25km gelijk opgaan tot de eerst rust.
Aangezien manlief en kameraad de 10km gaan lopen en wij daarna naar onze zuiderburen moeten voor een surpriseparty, brengt het jaarverslag van de Flal mij op een idee.
Daar staat een opmerking dat er 25-ers zijn die tegelijk met de 40ers starten. Het is bekend en er valt niet veel aan te doen. Eigenlijk vind ik het een beetje zielig, maar vandaag zet ik mijn schroom opzij en ga ik, met voorbedachten rade, tegelijk met de 25-ers op pad om 20km te gaan lopen. Een medewandelaarster hoort dat ik vandaag “de gang erin” wil zetten en biedt aan om mij terzijde te staan. Gezellig keuvelend en menig wandelaar inhalend zijn we zomaar bij de eerste rust.
Na een bakje nemen we afscheid en mag ik als straf nogmaals over het blubberpad. Ik probeer nog een medewandelaarster te bellen over een alternatieve route, maar de telefoon valt uit; geen bereik.
Ik doe een oortje in en alleen wandelend waan ik mij weer onderweg naar het zuiden. Genieten van de bovenste plank.
Ik wilde voor de mannen binnen zijn, maar waarom eigenlijk. Ze wachten wel. Dus ik heb de hele zaal voor mij alleen met mijn mosterdsoepje.
Na de rust tref ik wat dorpsgenoten, maar zij gaan genieten van een boomstam-picknickbank, dus ben ik weer “alleen”. In de verte hoor ik een trompet en zie ik de bekende wandelaar die daar bij hoort. Niet wetende dat hij jarig is, laat ik hem lopen. Foute beslissing, maar op facebook krijgt hij een dag later toch een felicitatie.
Dan wordt ik ingehaald door een walker. Zij wil vandaag een record lopen. Ik hou het militaire tempo even vol. Ik zeg tegen haar dat ze maar door moet lopen. Ik wil niet de schuldige zijn dat ze haar record mis loopt. Toch lukt het me enigszins om een redelijk tempo vast te houden en zij gaat een tandje lager. Het record heeft ze al en het is toch wel gezellig om zo de laatste kilometers onder onze voeten weg te stampen.
Bij binnenkomst zijn de mannen verbaasd dat ik er al ben. Zij zijn iets eerder gefinisht.
Ik koop een medaille (wat ik nooit doe) en een boek van Gerrit Jan Zwier. Ik moet er weer “duur” aan, want ik heb al een boek van hem, dus een aanbieding loop ik mis.
Met mijn medewandelaarster en de mannen nemen we nog een gebruikelijk afzakkertje.
Daarna gaan we de, vorig week, getankte Duitse benzine straks vervangen voor goedkope Belgische benzine.

Nb. Later lees ik dat er een mooi bedrag opgehaald is. WIK bedankt.