Beilen 30.4.2014

Drentse Hooglanden Wandel4Daagse dag 2

Vanmorgen gaan we met ons drieën naar Beilen. De weersverwachtingen zijn dusdanig, dat je er weer alle kanten mee op kunt. Dus gaat de paraplu mee, want dan blijft het droog. Hoezo bijgelovig, ach, een schietgebedje wil wel eens helpen.
In Beilen zijn de vrijwilligers al weer wat uurtjes in het touw. Wij nemen nog een bakje en gaan dan gezessen op pad.
We steken het spoor over en via B-weggetjes komen we over het Linthorst Homankanaal. De sluis is duidelijk buiten gebruik.
Het asfalt en zand wisselen zich onder onze wandelschoenen af. Vooral het zand is voor één wandelaarster niet de meest geliefde ondergrond, maar zacht is het wel.
In Wijster stoppen we bij het dorpshuis voor een sanitaire stop en lopen dan door naar de stempelpost voor de 20km. Lekkere koffie met eigengemaakte kruidcake, dat gaat erin als koek.
Mijn dorpsgenoten gaan vast weer op pad, want van lang zitten wordt je stijf. Als wij ons ook weer op de route begeven zien we ze in de verte lopen. Ze hebben al kletsende een pijl gemist. De telefoon van de ene staat uit en van de andere staat de voicemail erop met “Ik ben er even niet”, ik antwoord “dat weet ik wel” maar ze hoort het niet.
Nog een harde brul maar het is te ver weg. Gelukkig wordt de telefoon toch gehoord en een kilometer extra komt er vandaag voor de dames bij.
We gaan een stukje door het bos. Tussen de weilanden zien we in de verte de vuilstort. Vandaag geen kuitenbijter. Rust nummer 2 is bij Camping De Bosrand. Hier eigengemaakte soep, het is lunchtijd dus die gaat er goed in.
Nu gaan we door de Beilerturfkuilen. En kuilen zijn er vele, maar wat is het mooi hier. Vooral na het net overwonnen modderpad. Dit was vroeger het speelterrein van één van de wandelmaatjes.
We komen weer in de bewoonde wereld en de eerste boerderij verkoopt asperges. Volgens wandelmaatje zijn ze heerlijk en dus gaat er wat mee in de tas. Hebben we meteen groente voor het avondeten en zo ver is het toch niet meer. Later kom ik er achter dat ik mijn paraplu heb laten staan.
Vanavond maar even bellen. We krijgen nog uitleg over de voetgangersbrug, maar kunnen niet ontdekken hoe het middenstuk omhoog gaat. We lopen over een stukje Westerborkpad, de dochter van een wandelmaatje is daar afgelopen week mee begonnen. Wij hebben een koffie-adresje voor haar geregeld.
Langs de bijlen van Beilen zijn we ineens weer bij de finish. We worden hartelijk ontvangen door Huug de Hooglander en zijn verzorgster. We mogen zelfs met hem op de foto.
De wandelmaatjes zitten in het zonnetje te wachten. Geen probleem met deze zomerse temperatuur.
Ik heb vergeten te vragen hoeveel wandelaars er vandaag waren, maar op de 30km waren er meer dan gisteren. Hopelijk op de andere afstanden ook want het is een leuke tocht.