Dag 53 Valigny

Met Francis Gabrel in de oren ga ik weer door het Franse land. Het is droog, de weg is rustig, de jagers gaan op jacht. Ik voel me bevoorrecht. Bij het plaatsje Livry plaats ik een denkbeeldig =teken tussen de 2de en 3de letter.
Na een kilometer of 6 kom in La Veudre. Hoera! Er is zelfs een supermarkt en een bakker. Het is 9 uur, er zit alweer volk in de kroeg en de enigste die koffie drinkt ben ik. Deze keer zijn er alleen mannen. Stokbrood, paté, wijn en krasloten vloeien rijkelijk. Het zoontje van de eigenaar bekijkt me verschillende keren alsof ik een alien ben.
Ik ben nu in de Auverge. Hier proberen ze het toerisme te bevorderen. Wandelroutes, voldoende bankjes en een schoon, openbaar toilet in Neure. In Luroy-Levis,een iets grotere plaats, kan ik het terras weer op voor een koele Pelforth. Het is zondag en ik zit tegenover de kerk, dat moet goed zijn. Ik kan rustig aan doen want ik hoef nog maar 10km. Er zitten bijzondere figuren op het terras. Engelsen met een abominabel Frans accent, wat krachtpatsers, een Fransman met meer haar in zijn nek dan op zijn hoofd en een buik als een bierton. Een geruite pet maakt het geheel compleet. Ze gaan allemaal met de auto weg.
Het volgende pand herbergt een restaurant. Ik ga weer voor de Franse lunch. Het hotel waar ik vanavond slaap is eigenlijk gesloten, ik moet me via de tuin melden. Daarom kan ik nu maar beter wat eten, want ik weet ondertussen hoe dat gaat. Ik ben nog maar net binnen of het begint te regenen. De zon schijnt nog, misschien is het net als gisteren. Het drupt wel maar je wordt er niet erg nat van.
Nog zoiets wat hier anders is als in Nederland, hoewel we één Europa zijn; de toiletten. Soms zijn ze gescheiden voor dames en heren. Meestal is er maar één toilet. Soms heb je mazzel en is er een urinoir voor de mannen en loop je achter hen langs. Helaas geen spiegeltjes. De zogenaamde hurktoiletten kom je niet veel meer tegen. Meestal is de hygiëne wel in orde, de afwerking is van de bekende 'Franse slag'.
Onder de donkere wolken gaat het verder. Door een prachtig coulissenlandschap. Er liggen walnoten op straat. Ik neem een paar mee, maar ze zijn nog niet volledig op smaak. Ik duik nog een bushokje in, want het begint weer te druppen, gelukkig blijft het daarbij.
Het hotel is op zondag wel geopend. Als ik later weer beneden kom, zitten er een paar mannen aan de pastis. Dit wekt de zanglust op. Ze zijn aan het zingen. Mexico komt heel hoog uit een mannenkeel. De baas is nog niet terug. Er is verderop een grote bingo waar hij bij moet zijn. Twee gasten die willen eten duurt het te lang en gaan weer verder. Nadat het enige tijd rustig is geweest en de kelen gesmeerd, wordt er weer gezongen. Uiteindelijk dringt Mexico er bij Monsieur Jacques op aan om mee te gaan. Hij kan maar moeilijk afscheid nemen. Morgen geniet hij nog wel na. Ik krijg nog een maaltijd van een inmiddels verschenen dame. Dit is vast de kok niet. 's Avonds krijg ik nog een sms'je, waarop ik terug bel. Ik klets nog gezellig een uurtje met Jeannette en Ineke en om half 11 gaat het licht uit.