Dag 92 Ages

De ochtend begint al goed. De anderen willen ontbijt van de herberg. De tijd is niet helemaal duidelijk en blijkt pas 7.15 uur te zijn. Ik heb al wat brood en kaas van mezelf gegeten, en fruit natuurlijk. Ik stel voor dat ze de rest opeten. Eerst willen ze dat niet, maar uiteindelijk nemen ze het toch. Mijn humeur wordt er niet beter op, vooral als ik de doeken op het aanrecht zie, daar kun je soep van koken en het duurt maar.
Ik heb al een paar keer mijn gidsen uit mijn tas gehaald om vragen te beantwoorden, maar als B het ook nog vraagt zeg ik niet al te vriendelijk dat ze maar in haar eigen boek moet kijken. Ze stelt zich nogal afhankelijk op en gisteren heb ik haar ook al gezegd dat ze meer voor zich zelf moet opkomen. Ik voel me wel wat schuldig, maar het ergerde me.
Ik ga het eerst stuk alleen, kan ik afkoelen.
In Epinosa del Camino tref ik ze weer in de bar. B heeft een hele verandering ondergaan, ze is ineens een zelfstandige vrouw, goed zo.
In Villafranca Montes de Oca slaan we nog wat voorraad in, want de komende 12km is er niets te krijgen.
Google maar eens op montes de oca, voor mensen die van geschiedenis houden kan het interessant zijn. Hier was een miljoen jaar geleden al menselijk leven.
Midden in het bos is de lunch. Het is een prachtig gebied al was de eerste kilometer behoorlijk inspannend. Boven heb je een prachtig uitzicht op de bergen aan de overkant, die gelukkig niet op het programma staan, die zijn een keer zo hoog. 1000 meter is voorlopig genoeg.
We raken een beetje uiteen, in het struikgewas hoor ik wat. Ik denk dat er een pelgrim zijn nature stop heeft, zeg gedag en loop door.
Hij roept wat en ik kijk om en dan nogmaals en lig dubbel van het lachen. Vergeet helaas een foto te maken. Alweer een heer die zichzelf helpt. Er komt een auto langs en hij duikt de bosjes weer in.
Ik roep de anderen, want B loopt achter ons en we weten niet hoe zij zal reageren.
We zien de man nog lopen als B de bosjes ingaat om een loopstok te zoeken. Ook nu komt er een auto langs, want we staan op het punt terug te lopen.
Nu is het jammer dat ik geen spaans spreek, want dan had ik de politie gebeld.
We gaan gewoon verder en in San Juan de Ortega gaan we naar het praalgraf van de gelijknamige. Dit keer is de kerk wel open en de kitsch ontbreekt. Onder het praalgraf is ook nog wat, maar het is aardedonker.
Dan maar even naar de lokale horeca, de anderen gaan door.
Ik loop het laatste stuk alleen en vlak voor Ages kan ik genieten van het weidse uitzicht met windmolens. Het lijkt op noord Fryslan, maar dan met bergen. Prachtig, dit is genieten.
Dan een schreeuw. B en C hebben de schaduw opgezocht van een paar bomen. C ziet nogal tegen de kaalheid van de meseta op. Maar mij lijkt de eindeloze leegheid een leuke afwisseling. Het voorproefje hebben we de laatste dagen al gehad.
We besluiten de gemeentelijke herberg te bekijken die door de plaatselijke bar wordt geexploiteerd. Staat me wel aan.
Het sanitair is schoon, zelfs in de hoekjes, wat er in de matrassen leeft komen we morgenvroeg wel achter.