Dag 101 Astorga

Zo daar ben ik weer eens. Heb een herberg met internet opgezocht, waar niet te veel gasten zijn want dan wordt het vertellen weer niets.

Vervolg van Villar de Mazarife.
Ik blijf niet alleen in de herberg. Er komen nog 2 gasten bij uit Mexico. Een pater en zijn misdienaar. De pater loopt in zijn pij, met daaronder een paar sportschoenen (type scapino) en een sportjack aan. Een bijzondere verschijning.
Bij de thee, ja je leest het goed, vertelt hij dat hij de mis moet voorbereiden. Ik denk dat hij een afspraak heeft met zijn plaatselijke collega. Ik stem toe om tegelijk met hen te eten, zodat de gastheer niet 2x hoeft te koken. Bovendien ben ik ook een beetje nieuwsgierig. We krijgen een heerlijke maaltijd. De gastheer is eigenlijk kok en dat is te merken. Volgens de gids zou de gastheer van San Antonio de Padua fysiotherapeut zijn, maar dit is natuurlijk veel beter. We hebben het over pelgrimsmenu's en wat daar voor door moet gaan. Soms vult het de maag, maar zelfs dat niet altijd. Ook de mogelijkheid om zelf te koken neemt af. Ik kan begrijpen dat de mensen aan de pelgrims willen verdienen en daar is niets mis mee, maar vraag desnoods wat meer en lever kwaliteit.
Het menu is: salade, uiensoep met bier en paella met zeevruchten. Daarna een kopje thee en een zelfgestookte doorzichte vloeistof. Hier zou weinig alcohol in zitten, maar ik weet uit ervaring dat dit niet zo is. De mexicanen denken zelfs dat het sterker is dan tequilla. Lekker is het wel.
Van de pater heb ik een bidprentje gekregen van de maagd van Guadalope. Mij onbekend dus zoek ik het maar op op internet. Kijk het zelf maar even na, vooral het wetenschappelijk onderzoek. We bespreken het en de pater vraagt of ik katholiek ben. Ik sta nog steeds ingeschreven dus ik zeg ja. Hij maakt zijn tasje open en geeft mij een hangertje van de maagd en een embleem met een hart. Dat zou bescherming bieden. Een dergelijk embleem heeft al eens een kogel tegen gehouden. Gelukkig heb ik nog geen schietgrage pelgrims gezien.
Hij vraagt of ik de volgende ochtend om 7.00 uur de mis bij wil wonen. Ik kan natuurlijk moeilijk weigeren. En dan laat hij mij zijn kerk zien.
In een slaapkamer staat een tuintafel, die ik al had langs zien komen, daarop een krukje waar een geborduurde doek ophangt met de maagd en tekst betreffende de pelgrimstocht van de 2 heren. Verder is er een volledig ingericht altaar.

De volgende ochtend ben ik om 7.00 uur paraat. De mis gaat in het latijn. Af en toe op de knieen, tussen de 2 bedden, waar ik een beetje op leun. De tegelvloer is niet zo bevorderlijk voor wandelbenen.
Een hostie krijg ik niet, zal wel niet genoeg hebben en de wijn is ook alleen voor de pater.
Ik kan het geheel niet op de foto zetten, want de pater begint na 40 minuten en het aanroepen van allerhande heiligen de boel op te ruimen en zijn werkkleding uit te doen. Je moet wel efficient blijven.
De gastheer vraagt hoe het was, hij had het ook graag meegemaakt, maar moest voor het ontbijt zorgen. Jaja als ogen konden praten.
Na het ontbijt krijg ik nog de zegen, het moet nu helemaal goed komen met mij.
Dan gaat het weer op pad. Dank zij de vraag van Trudy trek ik mijn nieuwe schoenen maar weer eens aan. Ik heb er al eens een hele dag op gelopen, wel mijn met eigen podozooltjes, dus dat zit wel goed.
Het waait weer hard en in de verte zie ik een regenboog, niet al te gunstig. Ik ben bijna in Hospital de Orbigo, met de beroemde brug, als de eerste druppen vallen.
Na de lunch is het weer droog en gaat het verder. Af en toe zoek ik toch dekking voor de hevige rukwinden.
Vlak voor Astorga wordt ik aangehouden door een oude dame. Ik zeg haar dat ik geen spaans spreek, maar ze heeft hele verhalen. Het gaat over Santiago, duidt aan waar ze woont en dat het koud is. Zoveel begrijp ik er nog wel van. Ze geeft me op iedere wang een kus en ik moet dat ook bij haar doen. Ach vooruit maar ze is zo'n aandoenlijk dametje.
In Astorga ga ik naar de herberg in het centrum, langs het paleis van Gaudi en de kathedraal.
In de herberg is een masseur en die moet natuurlijk ook de kost verdienen.
Zijn tafel staat in een soort zitkuil. Daarachter is de open keuken en de andere kant is de receptie en de trap naar boven. Je ligt dus behoorlijk "en public" maar het is dan ook geen ontspanningsmassage.
Ik haal mijn boodschappen om maar weer eens zelf te koken. Als ik terug kom zijn de pater en zijn hulpje net gearriveerd. Ik had wel gedacht dat ze voor deze herberg zouden kiezen, want die wordt beheerd door een hotel. Want hoewel de pater een gepassionneerd pleitbezorger van het geestelijke leven is, is hij ook een liefhebber van het bourgondische.
Het is weer gezellig in de internationale keuken, maar ik moet maar eens op tijd op bed, want ik ben met de dagen in de war.