Dag 40 Bar-sur-Seine

Alweer uitgeslapen tot half 9 en daarna een heerlijk ontbijtbuffet. Naast me zit een stel dat me aan pa en ma doet denken. Gisteravond zaten ze 'gekleed' aan het diner en vanmorgen in een wat sportievere outfit. De dame sommeerde de man om niet zoveel te eten, maar hij kauwde rustig door. Dit tafereel heb ik vaker meegemaakt haha. Ik heb gisteravond al afgerekend dus om half 10 loop ik alweer. Vandaag maar 8 km en de kamer is gereserveerd. Het is redelijk druk op de weg, volgens mij is het een sluiproute naar Dyon en Lyon. Na een nature stop achter een begraafplaats met weids uitzicht over de velden zie ik en landbouwpad liggen. Dit lijkt mij beter dan langs de weg. Later rust ik uit op een steen langs de weg, want de voetjes he. Ik hoef niet zo ver meer, maar ik kan merken dat het bergachtig wordt. Rond half 12 ben ik bij het hotel. Ik gooi mijn was in het bad en ga op zoek naar het VVV. Pech: dicht op maandag. Een dame wijst me een landkaart op een gemeentebord aan. Op mijn vraag of die kaarten ook ergens te koop zijn krijg ik een duidelijk negatief antwoord. Wel wijst ze me hoe ik moet gaan en waar een gite is. Ook moet ik van haar een stempel halen bij de kerk. Het is lunchpauze en het enige dat dan open is? Juist de horeca en gelukkig hebben ze Pelfort. Het loopt af en aan met werkvolk dat een hapje en een drankje neemt. Ik slenter wat door dit alleraardigste stadje. Het hotel is vlakbij en dan kan ik meteen mijn was uitspoelen en centrifugeren. Ik pas mij aan aan de Franse gewoonte en ga terrassen. Er zitten een paar Belgen die klagen over de pijs van de koffie en vervolgens steken ze een sigaret op. Geweldig.
Ik ga mijn dagboek bijwerken, de dagen na Reims moeten namelijk nog. Er komt een man bij me. Ik wijs hem het café, want hij ziet er nogal dorstig uit. Als hij de 100 meter overbrugt moet ik toch wel lachen. Hij loopt met samengeknepen billen, in een tempo dat dat toelaat, regelrecht de kroeg in. Vijf minuten later is hij terug en stapt bij zijn vrouw in de auto. Nu ga ik Jelle bellen, want ik zie dat ik zijn oproep heb gemist. Daarna loop ik door het stadje. Er is een begraafplaats met verse en heel oude graven. De oudste stamt uit 1846. Sommige zijn in een heel slechte staat. Ook de kerk ziet er niet al te best uit. Als ik er omheen loop zie ik verschillende staalconstructies. Binnen is het niet veel beter: scheuren, vangnetten, houten constructies en dan weer het gebruikelijke tableau met namen voor degenen die dood gegaan zijn voor het vaderland. Dit maakt me kwaad. Kan het geld niet beter besteed worden dan aan wapens. In ieder dorp kom je zo'n monument tegen; aux enfants morts pour la France. Altijd uit WO I en een enkele keer staan er namen bij van gevallenen in Algerije en WO II. Frankrijk heeft wat te verduren gehad in WO I. In Reims waren van de 14500 woningen nog 60 bewoonbaar. Vitry-le-Francois had na WO II nog 1 vakwerkhuis staan. Je komt ook veel militaire begraafplaatsen tegen. Wat een waanzin.
Dit oude wijf gaat nu een beetje rusten en tv kijken. Daarna nog een natje en een droogje en op dan bed.