Dag 47 Cure

Gelukkig is de post uit Nederland in Vezelay aangekomen en ik stuur meteen weer wat terug.
In de enveloppe zitten ook mijn handschoenen, ik dacht dat ik die in de enveloppe voor St.Jean had gedaan. Als dit maar niet een voorbode voor het weer is voor de komende tijd.
Deze keer heb een echte pelegrimsroute en niet een GRrrr meer. De route maakt geen onnodige omwegen, is goed beschreven en gemarkeerd. Zou voor het eerste stuk eigenlijk ook moeten.
Jammer dat het postkantoor zo laat open is, dat maakt de te lopen afstand voor vandaag wat kleiner.
Er zijn hier niet veel pelgrims. Gisteren zag ik iemand met een rugzak 3x mijn formaat, mannen zijn nu eenmaal sterker. Ook hij zal straks wel wat dumpen. Vanmorgen vertrok er nog 1 uit het hotel.
Onderweg bij een campingtoilet tref ik een echtpaar uit Sittard. Hij is net een boek aan het lezen van een kennis van hem, Leo Baeten, over een pelgrimsreis naar Rome. Toeval? De schrijver heeft Compostela natuurlijk ook al gelopen en er zelfs een film over gemaakt.
Ik krijg koffie en cake en het adres van de heer Baeten. Na een uurtje gezellig te hebben gekletst gaat het verder.
De route gaat het laatste stukje over een oude romeinse weg, dwars door het bos. Volgende keer toch kijken of er niet een nieuwe franse weg in de buurt ligt. De romeinen waren niet zulke beste stratenmakers.
Ik logeer in een hotel in een uitgestorven dorp. Heel wat anders als het toeristische Vezelay.
Ik heb nu tijd om de telegraaf van zaterdag door te lezen.
Ik ben de enigste gast in het hotel, zou ik zo stinken dat iedereen mijlen ver uit de buurt blijft.
Als ik de waardin vraag om een avondmaaltijd, kijkt ze verbaast. Wat had ze anders verwacht, het volgende restaurant is waarschijnlijk 20km verderop.
Gelukkig heeft ze nog wat in de pot en krijg ik een heerlijke eigengemaakte tomatensoep. Een kaasomelet maakt de maaltijd compleet.
Ik krijg een pelforth mee naar de kamer, want om 20.00 uur is het hier terminee. Welterusten en helaas geen tv, maar met muziek ben ik ook tevree.