Dag 50 Nevers

Vroeg ontbijten is hier mogelijk. Een grote kop koffie, een croissant en uiteindelijk wat boter lukt ook.
Het regent alweer, balen, want ik moet direct flink omhoog. Als ik boven ben zijn beide kanten van mijn jas nat.
Maar ik heb nu wel 1000 km gelopen, nog maar 800 tot Spanje en dan maar zien of het weer het toelaat om verder te lopen.
Onderweg overweeg ik om in een plaatsje vroegtijdig te stoppen voor vandaag. Er zit wat lood in de schoenen, ik loop alweer 14 dagen achtereen. Ik besluit in Nevers een dag rust te plannen. Dit is een grote stad dus meer vertier.
Ik logeer in het klooster van Bernadette. In 1858 is Maria 18x aan haar verschenen. 100 jaar later ben ik geboren en mijn 3de naam is ook Bernadette.
In de kapel ligt ze sinds 1925 als sneeuwwitje in haar glazen kist.
Als een van de weinige heiligen is ze niet geportioneerd in reliekschrijnen over de kerken verdeeld.
Rechts van mij zit een man in een rolstoel, de tranen biggelen over zijn wangen. Links is een vrouw met haar zakdoek bezig.
De geur van lelies hangt in de kapel.
Dan komt er een groep binnen en de rust is over.
Nadat iedereen zich rond de kist heeft geschaard, wordt het weer doodstil en ineens begint de groep het Ave Maria te zingen.
Dit klinkt zo prachtig dat bij mij de loodjes ook vloeibaar worden. Niet 1 drup voor iedere kilometer, maar toch. (er zal ook een lezer zijn die nu zijn bril afzet en in zijn ogen wrijft).
Daarna wordt er gebeden. Het komt me bekend voor, maar verstaan kan ik het niet. Ze spreken een slavische taal.
De canadees had me gevraagd naar een bijzondere ervaring, maar ik kon op dat moment niets bedenken wat er uit sprong. Misschien kom ik ze nog tegen en kan ik hem alsnog antwoorden.
Voor het diner lukt me het om de nep Lourdesgrot zonder mensen op de foto te zetten. Er zit maar 1 man, intensief en met een schokkend lichaam, te bidden bij de honderden kaarsjes.
Morgen probeer ik een betere foto van Bernadette te maken, er iets met het licht. Het mag niet, maar niemand trekt zich daar iets van aan en er loopt zelfs een non met een videocamara.
Bij het diner tref ik noordfransen, die een beetje een vlaams dialect spreken. Ze komen uit de buurt van Duinkerken en het schijnt dat hier het gebruik van het dialect gestimuleerd wordt.
Het religieuze leven is rijk, maar laat de kachel niet branden. Ondanks dat ze hier hotelprijzen rekenen heb ik geen wc en douche op de kamer, laat staan een tv.
Gelukkig heb ik mijn ipod.
Morgen maar eens in de souvenierwinkel kijken wat voor devotia ze aan de man proberen te brengen.